του sir Taki Theodoracopulos

Ακριβώς πριν από 50 χρόνια χαλάρωνα στην πισίνα του St. Georges Hotel στη Βηρυτό, περιτριγυρισμένος από αμφιβόλου ηθικής γυναίκες με μπικίνι, μυστικούς πράκτορες, μαστροπούς, δημοσιογράφους και πλαδαρούς Λιβανέζους playboys που άφησαν κακή φήμη στο είδος. Η σκηνή ήταν σαν να βγήκε από την ταινία Casablanca, εκτός από το γεγονός ότι όλοι φορούσαμε κοντά σορτς κολύμβησης και δεν υπήρχε ο Rick (Humphrey Bogart, πρωταγωνιστής της ταινίας) για να διευθύνει την παράσταση. Περίμενα δύο δημοσιογράφους του Paris Match, με το αμάξι των οποίων θα πηγαίναμε στο Αμμάν της Ιορδανίας, όπου ο Βασιλιάς Hussein ήταν σε πόλεμο με τους Παλαιστίνιους – μια σύρραξη που τελικά κέρδισε ο Hussein και αναφέρεται από τους ηττημένους ως «Μαύρος Σεπτέμβρης».

Μία ημέρα πριν την αναχώρησή μας, μου ζητήθηκε από τη Genevieve Chauvel, μια όμορφη ξανθιά Γαλλίδα δημοσιογράφο που φημολογούνταν ότι ήταν η ερωμένη του Βασιλιά, να του μεταφέρω ένα γράμμα, κάτι που δέχτηκα με ενθουσιασμό, καθώς θα μου δινόταν η ευκαιρία να μπω στο παλάτι του Amman και να πάρω πληροφορίες. Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα από το Irbid, μας σταμάτησε μια ομάδα της PLO ( Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και μας μετέφερε σε ένα δωμάτιο για ανάκριση. Ενώ με ανυπομονησία περιμέναμε να ξεκινήσει, ο Alain Tayeb ανακοίνωσε ότι ήταν Εβραίος και «χαμένος από χέρι». Ο Jean Pierre Boscardo είπε όχι απαραίτητα. Αν υπήρχε ένας «χαμένος» εκεί μέσα τότε αυτός θα ήμουν εγώ, επειδή είχα πάνω μου ένα γράμμα για τον Βασιλιά που τους έκανε κιμά. Μέσα στον πανικό ανοίξαμε το γράμμα και το διαβάσαμε. Ήταν το πιο ερωτικό γράμμα που γράφτηκε ποτέ αλλά κάτω από αυτές τις συνθήκες το σεξ είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι και στη συνέχεια και οι τρεις μας το φάγαμε. Επειδή ήμουν ο «ταχυδρόμος» μου ζητήθηκε να φάω το φάκελο. Μόλις είχα με δυσαρέσκεια καταπιεί την τελευταία μπουκιά, ένας μαχητής μπήκε μέσα και μας φώναξε «Ελεύθεροι, ελεύθεροι!».

Δεν καταφέραμε να φτάσουμε ποτέ στο Amman, καθώς η μία περίπολος των Παλαιστίνιων μετά την άλλη μας σταματούσαν και μας ανέκριναν. Γρήγορα επέστρεψα στην πισίνα του St. Georges – εκείνο το κρησφύγετο της ανομίας που ανατινάχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε το 1975 και τελείωσε το 1990.

Πρόσφατα, ο Λίβανος πρωταγωνίστησε στις ειδήσεις μετά την τρομακτική έκρηξη στο λιμάνι του που κατέστρεψε τη μισή πόλη και οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης. Μου έρχεται στο μυαλό καθώς γράφω γι’ αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν είναι Λίβανος και δεν πρόκειται να γίνουν αλλά η καταστροφική της Αριστερά, ο δεσποτικός ρατσισμός κατά των λευκών, ο αδυσώπητος πόλεμος των media κατά των λευκών Χριστιανών των μεσαίων στρωμάτων και ο αγώνας κατά παραδοσιακών εθίμων και πεποιθήσεων, τώρα θα έχει άσχημο τέλος.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ο Λίβανος έγινε κράτος το 1943 με γαλλική εντολή. Η χώρα αποκόπηκε από τη Συρία μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από την Αγγλία και τη Γαλλία, και από την αρχή ήταν πάντα ένα αποτυχημένο κράτος, ανίκανο να προστατέψει ή να ταΐσει τους πολίτες του και να υπερασπιστεί τα σύνορα. Η διαφθορά της ελίτ, ο φανατισμός, ο σεκταρισμός και η μη ύπαρξη δημοκρατικής λογοδοσίας ήταν τα βασικά προβλήματα. Σιίτες, Σουνίτες, Δρούζοι και Μαρωνίτες Χριστιανοί έπαιρναν σιγά σιγά δύναμη και ασκούσαν επιρροή. (Δεκαοχτώ θρησκευτικές σέχτες διαίρεσαν την εξουσία και τα κέρδη). Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, ισραηλινές επιδρομές, πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν και διάφορες πολεμικές φυλές δημιουργούν περίπλοκες καταστάσεις. Στην πραγματικότητα, ο Λίβανος ήταν ένα μέρος όπου φυλές με σημαίες ανταγωνίζονταν η μία την άλλη. Ο εμφύλιος στην ουσία δεν έλυσε καμιά διαφορά αλλά δημιούργησε μεγαλύτερη φτώχεια και περισσότερη μιζέρια στους φτωχούς. Η ανοικοδόμηση της Βηρυτού έκανε κάποιους ανθρώπους δισεκατομμυριούχους πολλές φορές. Εβδομήντα επτά χρόνια μετά τη σύστασή του, το πιο ασταθές μέρος του κόσμου, ο Λίβανος, δεν έχει ακόμη καμία φόρμουλα διακυβέρνησης που να ικανοποιεί τις φιλοπόλεμες φυλές του. Το κράτος είναι αβοήθητο και γι’ αυτό οφείλεται η εξωγενής ανάμιξη από την αρχή, που τώρα έδωσε τη θέση της σε μια νέα γενιά καταπιεστών όπως το Ισραήλ, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τη Συρία. Η Υεμένη, ένα αβοήθητο κράτος που «βασανίστηκε» από τους Σαουδάραβες είναι ένα ακόμη αποτυχημένο κράτος της περιοχής.

Όπως ανέφερα παραπάνω, δεν συγκρίνω το Λίβανο με την Αμερική. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση. Αλλά το μίσος ενάντια των αμερικανικών θεσμών που κυριαρχεί, για το οποίο γράφω, μου θυμίζει την πρώτη φορά που επισκέφθηκα τη χώρα και έμεινα άναυδος με το πόσες διαφορετικές εκδοχές της πραγματικότητας άκουσα. Αλλά η Βηρυτός του παρελθόντος μοιάζει με τη Νέα Υόρκη του σήμερα, με τα εντυπωσιακά και πολυτελή κτίρια στη Fifth Avenue, με τους πολύ-δισεκατομμυριούχους να κάνουν «παρέα» με επιθετικούς επαίτες, τους ανεξέλεγκτους πιστολάδες, τους γεμάτους σκουπίδια και αρουραίους δρόμους. Στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής σήμερα, η δημόσια ούρηση, αφόδευση και το εμπόριο ναρκωτικών είναι ο κανόνας και υπό το πρόσχημα του φαινομένου Black Lives Matter, κάθε ανυπακοή είναι αποδεκτή. Η χωρίς όρια μετανάστευση μετέτρεψε τη χώρα σε Βαβέλ, ένα γιγάντιο Λίβανο με τη δική του ήπειρο, με την κάθε σέκτα και φυλή να τραβάει το δρόμο της. Το τελευταίο μήνυμα του BLM ήταν να σταματήσει η χρηματοδότηση στην αστυνομία, να καταργηθούν οι φυλακές και να καταστραφεί το Δυτικό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας. Και φυσικά ένα οργανωμένο δίκτυο διάφορων θρησκευτικών πεποιθήσεων που υποδέχονται στις τάξεις τους τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ, το οποίο θα διαλύσει το εκ γενετής προνόμιο του φύλου.

Όλων των ειδών οι πεποιθήσεις μπορούν να αναλυθούν καλύτερα με γνώμονα τις συνέπειές τους. Οι διαδηλωτές στην Αμερική σήμερα δεν έχουν ιδέα ποιες θα είναι οι συνέπειες των διαμαρτυριών τους. Ένα ταξίδι στη Βηρυτό θα τους έδινε μια κατεύθυνση αλλά ίσως οι γεωγραφικές τους γνώσεις να περιορίζονται αποκλειστικά στις πανεπιστημιουπόλεις που μέχρι τώρα διαταράσσουν.