Είµαι ένας ταξιδευτής και παρατηρητής. Πολλά χρόνια παρατηρώ καταστάσεις, ανθρώπους, σχέσεις που µου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Εστιάζω σε καθηµερινούς ανθρώπους και καθηµερινές καταστάσεις που αξίζουν.

Όταν παρακολούθησα ένα µάθηµα του Umberto Eco στο Universita di Bologna για τη Σηµειολογία, µιλούσε για τη σοφιστικέ καθηµερινότητα και τους κωδικούς της. Με προβληµάτισε λίγο τότε, όµως, περνώντας τα χρόνια, τα λόγια του έγιναν κατανοητά. Η σοφιστικέ καθηµερινότητα είναι µια τέχνη. Οι Γάλλοι την ονοµάζουν «Art de Vivre». Στον κόσµο της µόδας βλέπουµε αρκετά άτοµα που προσπαθούν να είναι σοφιστικέ, αλλά αυτό δεν το πετυχαίνουν ούτε καν στην εικόνα. Πρώην «κρεµαστροκουβαλητές» σε fashion editorials, που σήµερα δηλώνουν στυλίστες, χωρίς να έχουν προσωπικό στυλ, µιµούµενοι κακόγουστους διεθνείς bloggers.

Αντιθέτως, υπάρχουν άνθρωποι, χωρίς βαρύγδουπους τίτλους ή επαγγελµατική ενασχόληση µε τη µόδα, οι οποίοι είναι άκρως σοφιστικέ. Ένας ψαράς, ένας σερβιτόρος, µια πωλήτρια, µια καθηγήτρια, ένας αξιωµατικός, κάποιοι πολύ ηλικιωµένοι. Αυτοί οι διαφορετικοί, που τελικά αξίζουν. ∆ιαθέτουν την άνεση που δίνει η απλότητα και τη διαφοροποίηση που δίνει το στυλ. Βεβαίως, η Παιδεία, µε Π κεφαλαίο, καθώς αποτελεί τον ασφαλή βατήρα της sophistication, και οι Τέχνες.

ΥΓ.: Αν λοιπόν θα ήθελα να δώσω ένα παράδειγµα του τι σηµαίνει σοφιστικέ βραδιά, αυτή ήταν η θεατρική παράσταση «Filumena Marturano» στο θέατρο Λαµπέτη το 1978. Ήµουν δέκα ετών και την είχα παρακολουθήσει µε τη µητέρα µου.

Θαλής Πιτούλης

Photo: Getty Images/Ideal Image