Tι κάναμε, αλήθεια, πριν μπει το Netflix στη ζωή μας; Βλέπαμε τηλεόραση; Νοικιάζαμε DVD; Διαβάζαμε βιβλία; Επικοινωνούσαμε; Πάντως, το σίγουρο είναι ότι αυτό το livestream με την εύηχη ονομασία, που προφέρουμε σχεδόν καθημερινά όλοι μας, διεκδίκησε ένα γενναίο ποσοστό του ελεύθερου χρόνου μας και τον κατέκτησε. Μάλλον του τον προσφέραμε απλόχερα. Και ίσως και λίγο περήφανα. Γιατί πράγματι είναι εποικοδομητικό και μάλλον witty να μπορείς να βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για τον Ειρηνικό ωκεανό με την υπογραφή του BBC ή έστω για τρίτη φορά τον δεύτερο κύκλο του «Orange is the new Black», τρώγοντας βραδινό. Ειδικά αν αναλογιστείς ότι η εναλλακτική που σου προσφέρει η εγχώρια τηλεόραση είναι κάποιο reality με πρωταγωνιστές που μιλούν χειρότερα ελληνικά από εσένα και η μόνη στόχευση που έχουν είναι να βρεθούν μπροστά από μια κάμερα. Χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, νόημα ή στιλ. Σε κάθε περίπτωση, το Netflix δεν είναι μια περίπτωση που αξίζει να την εξετάσουμε σε σχέση με την ελληνική τηλεόραση. Η σύγκριση είναι άστοχη έως και άδικη.

Στο δικό μου μυαλό, η εύκολη πρόσβαση σε μια ανεξάντλητη βιβλιοθήκη με ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις και εκπομπές πήρε άλλη διάσταση μετά τον θρίαμβο της ταινίας «Ρόμα» στα φετινά Όσκαρ. Γιατί κατάλαβα ότι, εκεί που παλιά έπρεπε να πάμε σε απογευματινή προβολή του «Δαναού» για να δούμε την «ποιοτική» οσκαρική ταινία της χρονιάς, τώρα αρκεί να έχουμε σύνδεση στο ίντερνετ. Και αυτό χάρη στο Netflix. Η ταινία του Μεξικανού Αλφόνσο Κουαρόν, που εγώ ξεκίνησα να βλέπω τυχαία με το λάπτοπ αγκαλιά στο κρεβάτι, ένα βράδυ που δεν με έπαιρνε ο ύπνος, ναι ήταν παραγωγής του Netflix και σήκωσε τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, καλύτερης φωτογραφίας και καλύτερης σκηνοθεσίας.