του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη— Η ζωή της υψηλής κοινωνίας έχει εκλείψει λόγω του ξέρετε- τι και η τελευταία φορά που πήγα σε ένα λαμπερό πάρτι ήταν όταν η Μαρία Αντουανέτα είχε ακόμη το κεφάλι στους ώμους της ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, όσο την ίδια στιγμή τα ιδρωμένα κολάν είναι πάντα ευπρόσδεκτα στα κλειστά πάρτι. Εδώ στη Νέα Υόρκη, η μόδα ακολούθησε τις επιταγές του «δρόμου» για μεγάλο διάστημα, κάνοντας την υψηλή ραπτική να φαίνεται τόσο άσχετη και άσεμνη όσο και η Anna Wintour που πληρώνεται εκατομμύρια για να «γλύφει» τους celebrities.

Καθόλου ιδρώτας και ούτε κολάν ήταν ο μόνος μου κανόνας για το δείπνο για τον Πρίγκιπα Παύλο σε στενό οικογενειακό κύκλο, μαγειρεμένο από τον Michael Mailer και με την παρουσία του Arki Bussonand και τριών νεότερων γυναικών. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πραγματοποιήθηκε στη μέση του γεύματος, αυτή όπου μια καλεσμένη απείλησε να με καταγγείλει ως σοβινιστή, έως ότου τη διαβεβαίωσα ότι δεν με ενοχλεί που με απειλεί καθώς είμαι ένας περήφανος σοβινιστής. Η Νέα Υόρκη σήμερα μοιάζει με τη Μόσχα του 1935, γεμάτη φόβο από την αστυνομία της πολιτικής ορθότητας (PC Police).

Μου ανέβηκε η πίεση όταν παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ όσον αφορά τον Woody Allen και τη Mia Farrow, ένα που γυρίστηκε με την άδεια της Mia αλλά χωρίς τη συνεργασία του Woody. Ήταν μεγάλο και ιδιαίτερα βαρετό, με παρατεταμένες λήψεις αρκετών παιδιών να κάθονται γύρω από μια λίμνη και έναν κήπο, με τη Mia Farrow να κυριαρχεί της διαδικασίας ακολουθούμενη από την Dylan στο ρόλο του «θύματος». Αυτό που ανέφερα και μόνο που δεν με αποκεφάλισαν ήταν όταν είπα ότι υποπτεύθηκα ότι η Dylan είχε πατροναριστεί εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο εστίαζε στην κάμερα κάθε φορά που έπρεπε να κάνει τη σκηνή της. Έπαιξε πολύ καλά, πιστεύω, αν τελικά ήταν ένας ρόλος. Ο λόγος που ήμουν με το μέρος του Woody Allen όταν αυτή η τρέλα ξέσπασε ήταν πολύ απλός: Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα παρενοχλούσε σεξουαλικά ένα αθώο παιδί. Και ο Woody Allen ήταν ένας νορμάλ άνθρωπος, πολύ ταλαντούχος αλλά νορμάλ. Τότε ήταν που μου είπε η γυναίκα μου ότι ζω σε έναν φανταστικό κόσμο, και ότι αυτός ο κόσμος είναι γεμάτο ανώμαλους και παιδεραστές. Ναι, σίγουρα, αλλά και ο Woody Allen;

Δεν προτείνω το παραπάνω ντοκιμαντέρ επειδή είναι πολύ βαρετό και μονόπλευρο και ο Woody Allen εμφανίζεται ως τέρας. Το πρόβλημα είναι ότι αν τυχόν είναι ένοχος, η θέση του είναι πίσω από τα κάγκελα της φυλακής αλλά ένα ντοκιμαντέρ δεν είναι αίθουσα δικαστηρίου. Και τότε υπάρχουν και οι αναμνήσεις, οι οποίες ανακατασκευάζονται και δεν επαναλαμβάνονται. Οι αναμνήσεις μπορούν να φυτευτούν, ειδικά οι παιδικές. Μπορούν όμως και να παραποιηθούν με τις κατάλληλες ερωτήσεις. Η γλώσσα μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο θυμόμαστε πράγματα, καθιστώντας εύκολο το να χειραγωγήσεις παιδικές αναμνήσεις. Συνολικά, δεν έμαθα τίποτα περισσότερο για τη συγκεκριμένη υπόθεση και μετά από ώρες που την παρακολουθούσα, εκτός από το γεγονός ότι αυτή τον κατηγόρησε και αυτός το αρνήθηκε. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν το σενάριο τύπου «αδικημένη γυναίκα». Ο Allen είχε αρνηθεί να παντρευτεί τη Mia και το έσκασε με την υιοθετημένη κόρη της, οπότε τι πιο φυσικό από μια εκδίκηση τύπου Μήδειας; Όσο μου επιτίθεντο με βαρείς χαρακτηρισμούς, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου αναφέροντας μια ρήση του Βολταίρου, όπου καλύτερα χίλιοι ένοχοι να τη γλιτώσουν από το να καταδικαστεί ένας αθώος. Δεν πήγε καλά. Ποιος είναι αυτός ο Walter;

Ένας έντιμος άνδρας με συμπόνια είναι και ο εισαγγελέας του Κονέκτικατ, ο οποίος κατά τη στιγμή της φερόμενης παρενόχλησης αρνήθηκε να διεξαγάγει δίκη επειδή θα αναγκαζόταν να βάλει ένα τετράχρονο παιδί στο εδώλιο. Οι δικηγόροι του Woody θα είχαν βγάλει ζουμί από το κοριτσάκι, και γι’ αυτό ο εισαγγελέας αρνήθηκε να το κάνει. Τώρα συνταξιοδοτήθηκε και γνώρισε το φερόμενο θύμα μέσα από την κάμερα και η Dylan του είπε ότι ευχόταν να είχε κάνει τη δίκη και να την είχε καλέσει στο εδώλιο. Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα μάθουμε αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Το όνομα Woody Allen δεν θα το θυμόμαστε για τα Manhattan, Radio Days, Hannah and her Sisters καιAnnie Hall (ανάμεσα σε 40 υπέροχες ταινίες) αλλά επειδή κακοποίησε σεξουαλικά την τετράχρονη κόρη του Dylan.

Οπότε σας ρωτάω, έχετε σκεφτεί την περίπτωση ο Woody Allen να μην άγγιξε ποτέ το παιδί και όλος αυτός ο χαμός να δημιουργήθηκε από τη ζηλιάρα Mia Farrow που αποφάσισε να «σκοτώσει» μια και καλή την καριέρα και τη φήμη του; Αν είναι έτσι, τότε η Farrow αξίζει να ανέβει στο ίδιο βάθρο με αντίστοιχες εκδικητικές γυναίκες της ιστορίας όπως η Μήδεια, η Αγριππίνα, η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, η Κλυταιμνήστρα και φυσικά η Lizzie Borden. Αλλά σας ρωτώ επίσης, τι γίνεται στην περίπτωση που ο Woody όντως έκανε τη βρώμικη πράξη; Και μας διέφυγε λόγω ενός σεμνού εισαγγελέα, της αδιαμφισβήτητης φήμης και ταλέντου του αλλά και λόγω της ικανότητάς του να αφηγείται τόσο καλά ρομαντικές ιστορίες στις ταινίες του; Οι ενέργειες ελλοχεύουν ρίσκα, κόστος αλλά και οφέλη. Υπολογίζοντας σωστά, η απόφαση της Mia να βγει δημόσια φαίνεται ότι δούλεψε. Προσωπικά, την πρώτη στιγμή που το είδα κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι κατασκευασμένο. Τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος, στην πραγματικότητα είμαι 50/50. Ήταν η έλλειψη αυτοελέγχου και η αδυναμία να ελέγξει τις παρορμήσεις του που τον οδήγησε σε αυτή την πράξη; Ακόμη κι αν κάποιος είχε αυτή την πολύ άρρωστη επιθυμία να «ακουμπήσει» ένα παιδί, σίγουρα η συναισθηματική νοημοσύνη παίζει κάποιο ρόλο. Ο Woody το αρνήθηκε και το μόνο που έχουμε είναι τα λόγια της Mia και της κόρης του, τα οποία ούτε αυτά εμπιστεύομαι αφότου είδα το ντοκιμαντέρ τους για 4 ώρες. Χρειαζόμαστε το Μαντείο των Δελφών αλλά η Πυθία τώρα βρίσκεται έξω κάνοντας χασίς, νόμιμο τώρα σ’ αυτή τη χωματερή. Παράλληλα, θα πρέπει να ακολουθούμε τον Βολταίρο. Και ποιος είναι τελικά αυτός ο Walter;