Το καλοκαίρι του 2018 ταξίδεψα έως την Πάτμο για κοινή ωφέλεια. Όπως κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια, είχα κατά νου να γράψω ένα βιβλίο χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων ούτε το θέμα ούτε το είδος.

Το προηγούμενό μου πόνημα, για παράδειγμα, ήταν ένας οδηγός για το τάβλι, και το προ-προηγούμενο μία μίνι «εγκυκλοπαίδεια» για τον Π.Α.Ο.Κ.

Ήταν, θυμάμαι, αργά το βράδυ της 19^ης Ιουλίου, όταν δρασκέλιζα το κατώφλι του αρχοντικού όπου θα εφιλοξενούμην. Η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα ήταν εκείνη μίας ευειδούς κοπέλλας να μου ανοίγει την πόρτα. Το όνομά της, Δάφνη. Έκανε μεταπτυχιακό, όπως μου είπε στην μακρά μεταμεσονύκτια συζήτηση που είχαμε, στις Καλές Τέχνες, στο Λονδίνο, και όπως δύναται να αντιληφθεί κανείς, έγινε η ηρωΐδα του μυθιστορήματος που άρχισα να γράφω από το επόμενο πρωΐ.

Ο έτερος ήρωας ήταν πάλι ένα πραγματικό πρόσωπο, ένας μεσήλιξ Γερμανός καθηγητής Καλών Τεχνών, τον οποίον η Δάφνη είχε γνωρίσει κατά την διάρκεια της παραμονής της στο Βερολίνο. Ξεκίνησα λοιπόν, να γράφω μία κλασσική ιστορία μυήσεως και ανεκπλήρωτου έρωτα, ώσπου, στην πορεία, απεφάσισα να γίνω ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας και να αυτοψυχαναλυθώ πάνω στο ίδιο μοτίβο. Quelle audace! Κάθε ημέρα, τον ενάμιση μήνα που έμεινα στην Πάτμο, βουτούσα στην θάλασσα, καθάριζα το μυαλό μου και έσπευδα είτε στο «Πέτρινο», είτε στο «George’s Place», είτε στο «Ακτίς», είτε στην καντίνα στις «Λεύκες», είτε στο «Κτήμα Πέτρα», είτε στο Λιβάδι των Καλογήρων, να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί.

Στις 2 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, στο «Blue Star» που με γύριζε πίσω στην Αθήνα, έγραψα το τελευταίο κεφάλαιο στο «Τάμα στην Πάτμο», το οποίο κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες στα βιβλιοπωλεία. Ένα ερωτικό θρίλερ, με αθέατο πρωταγωνιστή την χαμένη νιότη. Που ξανακερδίζεται.