Όταν ο Σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο μιλάει σε ένα ντοκιμαντέρ για κάποιο αρσενικό σαλιγκάρι που εντόπισε κάτω από έναν βράχο στην Ινδονησία, σίγουρα θα αναφέρει ότι το εν λόγω σαλιγκάρι απολαμβάνει να περνά τα απογεύματά του κάνοντας ηλιοθεραπεία και τα βράδια του συνευρισκόμενο με άλλους αρσενικούς σαλίγκαρους. Προσωπικά, πάντα βρίσκω ότι γίνεται κομμάτι υπερβολικός, γιατί το συνεργείο του μπορεί να εντόπισε ένα και μόνο σαλιγκάρι, το συγκεκριμένο, που απολαμβάνει να περνά έτσι τα απογεύματα και τα βράδια του. Όλα τα άλλα σαλιγκάρια θα μπορούσαν, απ’ όσο ξέρουμε ,να είναι σαν τον Τζέιμς Χαντ (εκκεντρικός και παράτολμος οδηγός Φόρμουλα 1, θρυλικός αντίπαλος του Νίκι Λάουντα).

Σκεφτείτε το λίγο. Εάν ένας Ατένμπορο από το διάστημα ερχόταν στη Γη για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο γένος για τους φίλους του τους εξωγήινους, θα θυμώναμε αν ισχυριζόταν ότι όλοι μας έχουμε χάλια μαλλιά και μας αρέσει να εξοντώνουμε τους ανταγωνιστές μας με αντιαεροπορικά βλήματα. Γιατί αυτή η περιγραφή μάλλον ταιριάζει μόνο στον Κιμ Γιονγκ Ουν και όχι σ’ εμένα ή σ’ εσένα ή στην κυρία Μίγκινς, που δουλεύει στο ταχυδρομείο.

Τις προάλλες έκανα γυρίσματα για το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» και στο ένα επεισόδιο έπαιζε μια στρουμπουλή και πρόσχαρη κληρικός και στο άλλο ένας τύπος που έμοιαζε να έχει βγει από παρισινό καλλιτεχνικό καφέ της Αριστερής Όχθης εν έτει 1962. Και οι δύο είναι άνθρωποι. Και οι δύο ζουν σε αυτό το αστείο νησί μας, στον βόρειο Ατλαντικό. Και οι δύο έχουν ένα κοινό χόμπι: τους αρέσει να παίρνουν μέρος σε τηλεπαιχνίδια γνώσεων. Αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικοί. Και αυτό πρέπει να το λάβετε υπόψη σας την επόμενη φορά που η σεβασμιότητά του ο Σερ Ατένμπορο θα σας πληροφορήσει ότι όλα τα αρσενικά εξαπούπουλα παραδείσια πτηνά μπορούν να χορέψουν ντίσκο. Θα ήταν το ίδιο ανακριβές αν το εξωγήινο συνεργείο έβλεπε την Τερέζα Μέι να ανεβαίνει στη σκηνή του συνεδρίου των Συντηρητικών υπό τους ήχους του «Dancing Queen» και πληροφορούσε τους εξωγήινους τηλεθεατές ότι όλοι οι άνθρωποι χορεύουμε ντίσκο όπως εκείνη.

Και αυτό με φέρνει στο θέμα μου, τα αυτοκίνητα. Σύμφωνα με το λεξικό, αυτοκίνητο είναι κάθε τροχοφόρο επιβατικό όχημα με ενσωματωμένο κινητήρα – συνήθως έχει 4 ρόδες, κινείται σε δρόμο και μπορεί να μεταφέρει μικρό αριθμό επιβατών. Με αυτή την έννοια, το Suzuki Swift είναι αυτοκίνητο. Και η Bentley Mulsanne στην έκδοση με το μακρύ μεταξόνιο είναι αυτοκίνητο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ίδια. Γιατί δεν είναι.

Τα γυρίσματα του «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» γίνονται στο Μάντσεστερ, που είναι τόσο μακριά από την «κανονική» Αγγλία, που το να πας με τρένο μοιάζει η μοναδική επιλογή. Ναι, μπορεί να κολλήσεις διφθερίτιδα στις τουαλέτες και μπορεί να κάθεσαι δίπλα σε έναν Σκωτσέζο που φτιάχνει μια πυραμίδα από άδεια τενεκεδάκια μπίρας McEwan’s, αλλά το τρένο είναι τόσο άνετο και τόσο γρήγορο, που μέχρι να προλάβεις να αναρωτηθείς γιατί πρέπει να κατασκευάσουμε τη νέα σιδηροδρομική γραμμή High Speed 2 έχεις φτάσει.

Με το αυτοκίνητο, αντιθέτως, πρέπει να πάρεις τον αυτοκινητόδρομο Μ40, που είναι κλειστός γιατί η οδική βοήθεια έχει κληθεί να απομακρύνει από το οδόστρωμα ένα σπασμένο πλαϊνό καθρεφτάκι που έχει ξεμείνει, και τον M42, που είναι μποτιλιαρισμένος από οδηγούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από το απαίσιο Μπέρμιγχαμ, και τα διόδια του M6, που σε βγάζουν στον ίδιο τον Μ6, που είναι επίσης κλειστός επειδή κάποιος έπαθε λάστιχο και το συνεργείο της οδικής βοήθειας παίρνει έναν υπνάκο ενώ περιμένει έναν ειδικά εκπαιδευμένο μηχανικό για να έρθει να βάλει τη ρεζέρβα. Άσε που στον Μ6 βρέχει διαρκώς.

Ως εκ τούτου, το να πάρεις αυτοκίνητο για να πας στο Μάντσεστερ είναι χαζό αν το αυτοκίνητό σου είναι ένα Swift. Αλλά, αν είναι το ακριβώς αντίθετο, η προαναφερθείσα Bentley Mulsanne με το μακρύ μεταξόνιο, το πράγμα αλλάζει. Δεν θες να οδηγήσεις; Δεν έχει σημασία, γιατί κάποιος άλλος το κάνει για σένα. Η δουλειά σου σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι να κάθεσαι στο πίσω κάθισμα, όπου υπάρχει τόσος χώρος που ούτε εγώ μπορούσα να αγγίξω το μπροστινό κά- θισμα με τα δάχτυλα των ποδιών μου. Ούτε καν όταν ρύθμισα σε οριζόντια θέση το αδιανόητα μαλακό κάθισμά μου, κάνοντάς το να μοιάζει με κάτι που οι αεροπορικές εταιρείες εύλογα θα αποκαλούσαν «κρεβάτι». Έτσι νιώθεις εκεί πίσω. Σαν να ταξιδεύεις σε μια από αυτές τις σουίτες που έχει εγκαταστήσει η Emirates στο Airbus A380. Η Bentley προσφέρει απεριόριστες επιλογές για έξτρα εξοπλισμό και στην περίπτωσή μου, ανάμεσα στα δύο πίσω καθίσματα, υπάρχει ένα ψυγειάκι με μια γυάλινη πόρτα που γλυστρά προς τα κάτω με το πάτημα ενός κουμπιού, αποκαλύπτοντας δύο μπουκάλια ροζέ και τέσσερα κρυστάλλινα ποτήρια.

Πιο μπροστά υπάρχει μια κρύπτη που περιέχει δύο αναδιπλούμενα τραπεζάκια, στην περίπτωση που δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το τραπέζι στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος, που μοιάζει να βρίσκεται 4 μέτρα μακριά. Επιπλέον, έχεις στη διάθεσή σου διάφορες υποδοχές USB και περίπου ένα εκατομμύριο κουμπιά. Άλλα σου δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις τι τύπο μασάζ θα ήθελες να σου κάνει το κάθισμα και άλλα το κανάλι στην τηλεόραση, ορισμένα κλείνουν τις κουρτίνες (κάτι που θα θελήσεις σίγουρα να κάνεις αν αντιληφθείς ότι σε κοιτάζει επίμονα ο φορτηγατζής που κινείται στη διπλανή λωρίδα) ενώ κάποια άλλα… Δεν είμαι σίγουρος. Δεν τόλμησα να τα πατήσω όλα, φοβούμενος ότι ο οδηγός μου θα εκτινασσόταν με το κάθισμά του μέσα από την ηλιοροφή.

Tα ηλεκτρικά γκάτζετ είναι όλα μια χαρά, αλλά η πολυτέλεια δεν μπορεί να μετρηθεί με ροοστάτες. Στην πραγματικότητα δεν μετριέται με κανέναν τρόπο, τελεία. Είναι ένα συναίσθημα, που έχει να κάνει με άυλα χαρακτηριστικά, όπως ο χώρος, το φως και, εφόσον μιλάμε για αυτοκίνητα, η άνεση. Σε όλα αυτά η Bentley παίρνει άριστα. Και δεν γλιστράει ποτέ. Ανά πάσα στιγμή έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που κινείται σε έναν δρόμο, αλλά στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο δρόμος κατασκευάστηκε και συντηρείται από ανθρώπους που βιάζονταν να τελειώσουν τη δουλειά τους για να πάνε στην παμπ. Να το θέσω αλλιώς: είναι τόσο άνετη, όσο μπορεί να είναι ένα αυτοκίνητο.

Η άλλη αίσθηση που σου δίνει είναι αυτή της δύναμης. Σχεδόν νομίζεις ότι, ακόμα και σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με μια πολυαξονική νταλίκα, εσύ στο πίσω κάθισμα δεν θα αντιλαμβανόσουν το παραμικρό μέχρι τη στιγμή που θα ερχόταν newsflash στο κινητό σου. Στο πόσο στέρεο και βαρύ αυτοκίνητο είναι, πιθανότατα οφείλεται και το πόσο καλά συμπεριφέρεται στον δρόμο: απλώς περνά τις λακκούβες σαν να μην υπάρχουν. Τις «σιδερώνει». Ο οδηγός μού ανέφερε ότι οι διαστάσεις της μπορεί να είναι ένα πρόβλημα στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποια συνθήκη όπου αυτό όντως θα ήταν πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει τόσο για την κατανάλωση καυσίμων όσο και για τις επιδόσεις της, που είμαι βέβαιος πως είναι εξαιρετικές, αλλά άσχετες με το θέμα μας.

Ο οκτακύλινδρος, 6,75 λίτρων, κινητήρας της Mulsanne είναι γηραιότερος εμού. Είναι ένας από τους παλαιό- τερους που παραμένουν σε παραγωγή, χωρίς σημαντικές τροποποιήσεις, από το 1959. Θα ήθελα πολύ να σας πω ότι αυτό είναι κάτι κακό, αλλά, από τη στιγμή που δεν τον άκου- σα ή αισθάνθηκα ούτε στιγμή, πιστεύω ότι δεν τίθεται καν θέμα.

Την προηγούμενη φορά που επέστρεψα από το Μάντσεστερ, χρησιμοποίησα ελικόπτερο. Ήταν θορυβώδες και καθόλου συναρπαστικό και δεν πετάξαμε πάνω από τίποτε ενδιαφέρον. Ναι, ήταν γρήγορο, αλλά, μιλάω σοβαρά, θα προτιμούσα να έχω ξεκινήσει νωρίτερα και να ταξιδέψω με τη Mulsanne. Το ίδιο ισχύει με οποιοδήποτε ταξίδι και οποιοδήποτε εναλλακτικό μεταφορικό μέσο. Στη νότια Γαλλία με ιδιωτικό τζετ; Ναι, αλλά πρέπει να πας στο αεροδρόμιο του Farnborough και μετά να περιμένεις σε μια αίθουσα με βαρετούς τύπους που διαβάζουν περιοδικά γεμάτα με διαφημίσεις ρολογιών μέχρι να έρθει η στιγμή να επιβιβαστείς στο αεροπλάνο σου, όπου θα πιεις σα- μπάνια από φιάλη με βιδωτό καπάκι και θα τρως τυλιχτά σάντουιτς με τυρί. Καλύτερα να ξεκινήσεις από την προηγούμενη μέρα και να σε πάνε εκεί με τη Mulsanne.

Περισσότερο από ένα αυτοκίνητο, η Bentley Mulsanne είναι ένα θαυμάσιο μέρος να βρίσκεσαι, να κάθεσαι, να ταξιδεύεις, καθώς και ένα εξαιρετικό δείγμα μηχανολογίας, κρυμμένο κάτω από ένα υπέροχο λούστρο κατασκευαστικής δεξιοτεχνίας. Εάν ένας εξωγήινος παραγωγός ντοκιμαντέρ τη συναντούσε σε μια απο- στολή συλλογής δεδομένων για τον πλανήτη Γη, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν με απόλυτη άνεση και σχεδόν αθόρυβα. Μακάρι να είχε δίκιο. Μακάρι όλα τα αυτοκίνη- τα να ήταν σαν αυτό το έπος. Ομολογουμένως δεν είναι πολύ ελκυστική στην όψη. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι άσχημη. Αλλά σκέψου αυτό: o μόνος της πραγματικός αντίπαλος είναι η Rolls-Royce Phantom. Και αυτή είναι ακόμα πιο άσχημη.

THE CLARKSOMETER: BENTLEY MULSANNE EXTENDED WHEELBASE

• Κινητήρας: 6.752 κ.εκ., V8, διπλό τούρμπο, ντιζελοκίνητος

• Ισχύς: 506 ίπποι στις 4.000 στροφές

• Ροπή: 1.019,58 nm στις 1.750 στροφές

•Επιτάχυνση: 0-100 χ.α.ω. 5,5΄΄

• Ανώτατη ταχύτητα: 296 χ.α.ω.

• Κατανάλωση / Εκπομπές: 7,99 χλμ./λίτρο – 342 γρ. CO2/χλμ.

• Βάρος: 2,730 κιλά

• Τιμή: 320.000 ευρώ