του Steve Sailer

Πέρα από την κατανοητή απογοήτευση με τους συμπατριώτες τους, οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ολοένα και περισσότερο ότι εάν η δική τους πλευρά δεν καταφέρει να κερδίσει τον τρέχοντα εσωτερικό πολιτικό αγώνα, οι ΗΠΑ, η ισχυρότερη χώρα της ιστορίας, θα πρέπει -ή και πρέπει- να διασπαστούν σε ξεχωριστές κυρίαρχες περιοχές. Άλλωστε, κανείς δεν μας τσαντίζει τόσο πολύ όσο οι συμπολίτες μας. Για παράδειγμα, ένας αρθρογράφος του San Jose Mercury-News, έγραψε την άποψή του όσον αφορά το βιβλίο του David French σχετικά με το πώς η Καλιφόρνια ή το Τέξας θα μπορούσαν να αποσχιστούν, πυροδοτώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια αλυσιδωτή αντίδραση αποσχίσεων και κατέληξε: «Αλλά κάτω από την καλιφορνέζικη οπτική, τα τελικά αποτελέσματα του, κατά τον French, σεναρίου της απόσχισης της Καλιφόρνια δεν ακούγονται τόσο άσχημα. Η Νέα Αγγλία δημιουργεί το δικό της δημοκρατικό έθνος. Εκατομμύρια Αμερικανοί μετακομίζουν σε μέρη όπου ταιριάζουν περισσότερο με τις πολιτικές τους. Και οι Καλιφορνέζοι φαίνονται πιο χαρούμενοι».

Ομοίως, πολλοί συντηρητικοί έχουν φανταστεί να δημιουργήσουν μια «Κόκκινη» Αμερική στην ενδοχώρα. Αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια τρανή υπενθύμιση ότι μια τέτοια κίνηση δεν είναι σοφή. Κάθε φορά που πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να χειροτερέψουν, πιστέψτε με, μπορούν, όπως με το ξέσπασμα ενός πολέμου. (Και μπορεί να χειροτερέψει ακόμη περισσότερο, με την πιθανότητα χρήσης πυρηνικών). Πριν από δύο χρόνια, έγραψα για το βιβλίο «American Secession» του Frank H. Buckley, και απαρίθμησα τους λόγους για τους οποίους μια εδαφική διάσπαση, όπως αυτές που υπέστησαν η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90 και η Κίνα που χωρίστηκε στην ηπειρωτική χώρα και στην Ταιβάν τη δεκαετία του ’40, δεν θα μπορούσε να θεραπεύσει αυτό που μας ταλαιπωρεί. Αυτό ισχύει κυρίως στις ΗΠΑ, όπου οι πολιτικές διαιρέσεις δεν ακολουθούν αρχαίες εθνοτικές ή φεουδαρχικές παραδόσεις, αλλά αντανακλούν στο κόστος της ακίνητης περιουσίας, διαχωρίζοντας κάθε πόλη από την εξοχή της, δημιουργώντας μια αδύνατη συνθήκη σε οιονδήποτε είναι επιφορτισμένος με το σχεδιασμό ενός νέου χρηστικού χάρτη.

Μια «ασθένεια» που ποτέ δεν έχω αντιμετωπίσει έκτοτε είναι αυτή της ξένης παρέμβασης. Η διάσπαση των ΗΠΑ σε μικρότερα κράτη, θα άνοιγε την πόρτα σε δυνάμεις απ’ όλο τον κόσμο και σε τοπικούς γείτονες στο να αναμειχθούν στις νέες αυτές μικρές χώρες, όπως μάς δίδαξε και η ιστορία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Είτε κατηγορείτε την αγριότητα που δείχνει η Ρωσία απέναντι στη φτωχή Ουκρανία είτε το ΝΑΤΟ για τις λεπτές μηχανορραφίες του, το μάθημα που πήραμε είναι ξεκάθαρο: Αν μπορείτε να το αποφύγετε, μη γίνετε Ουκρανία. Ιστορικά, το χειρότερο σημείο για μια χώρα που παλεύει για την ανεξαρτησία της είναι να βρίσκεται ακριβώς στη μέση μιας τεράστιας πεδιάδας, όπως η Ουκρανία, και πιο άτυχη απ΄ όλες η Λευκορωσία. Αντίθετα, το καλύτερο σημείο είναι να κυριαρχείς σε μια μεγάλη νησιώτικη χώρα που προστατεύεται από ωκεανούς: για παράδειγμα η Αγγλία, η Αυστραλία («Η Τυχερή Χώρα»), η Νέα Ζηλανδία, η Ιαπωνία και περισσότερο απ’ όλες οι ΗΠΑ με την ήπειρό τους να εκτείνεται ως την εύκρατη ζώνη.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ο George Washington εξήγησε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του το υψηλό ρίσκο και το χαμηλό κέρδος, για εμάς τους τυχερούς Αμερικανούς, στο να μας επιτεθούν ξένες χώρες: «Η αποστασιοποιημένη στάση μας, μάς δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία. Εάν παραμείνουμε ένας λαός με μια αποτελεσματική κυβέρνηση, η εποχή όπου θα δεχτούμε επίθεση από μια εξωτερική δύναμη είναι πολύ μακριά. Μ’ αυτόν τρόπο, θα μπορούμε να τηρήσουμε μια στάση ουδετερότητας και να απαιτήσουμε ανά πάσα στιγμή να γίνει αυτή σεβαστή. Εμπόλεμα έθνη, αδυνατώντας να μας «εξαγοράσουν», θα το σκεφτούν διπλά για το εάν θα μας προκαλέσουν. Και θα μπορούμε να επιλέξουμε την ειρήνη ή τον πόλεμο όπως μας συμφέρει και με γνώμονα τη δικαιοσύνη. Γιατί να αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη μια τόσο ιδιάζουσα κατάσταση; Γιατί να παρατήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους και να πατήσουμε σε ξένο έδαφος; Γιατί, ακολουθώντας τη μοίρα οποιουδήποτε άλλου μέρους της Ευρώπης, να ρισκάρουμε την ειρήνη και την ευημερία μας πέφτοντας στα δίχτυα της ευρωπαϊκής φιλοδοξίας, της αντιπαλότητας των συμφερόντων, από χιούμορ ή ιδιοτροπία;»

Πράγματι. Την εποχή του George Washington, οι ΗΠΑ ήταν ήδη μια μεγάλη χώρα, που απλωνόταν μέχρι το Μισισιπή. Μέχρι το 1850, είχαμε επεκτείνει την κυριαρχία μας μέχρι τον Ειρηνικό, εξαλείφοντας όλες τις εξωτερικές απειλές. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Αβραάμ Λίνκολν υποστήριξε ότι ήταν υπέρ της Ένωσης κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, έχοντας προηγουμένως καυχηθεί: «Όλοι οι στρατοί της Ευρώπης και της Ασίας… δεν γίνεται με το ζόρι να πιούν νερό στον ποταμό Ohio ή να διαφύγουν από το Blue Ridge σε ένα μονοπάτι χιλιάδων ετών. Όχι, εάν η καταστροφή είναι η μοίρα μας, τότε θα πρέπει να είμαστε εμείς η Αρχή που αποφασίζει για το τέλος μας».

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει εμφανιστεί συχνά μετανιωμένος για τη συντριβή της κάποτε κολοσσιαίας Σοβιετικής Ένωσης: «Δεκάδες εκατομμύρια συμπολίτες και συμπατριώτες μας βρέθηκαν εκτός ρωσικής επικράτειας. Επιπλέον, αυτή η επιδημία της διάσπασης μόλυνε την ίδια τη Ρωσία». Για παράδειγμα, μετά τη διάσπαση των δεκαπέντε «δημοκρατιών» της Σοβιετικής Ένωσης την 1η Ιανουαρίου του 1992, πολλές από τις περιοχές, ανάμεσά στους και οι νέες χώρες, ήθελαν κι αυτές με τη σειρά τους να φύγουν. Εάν το Κιργιστάν καταφέρει να φύγει, γιατί όχι και η μικρή αλλά πολύχρωμη Τσετσενία; Αλλά αυτή η λογική θα άνοιγε την όρεξη στη Μητέρα Ρωσία για την επαναφορά της θεμελιακής αρχής της Μοσχοβίας (παλιό όνομα της Ρωσίας), από την εποχή που εγκατέλειψε τις ταταρικές πρακτικές καταπίεσης: να γίνει ο μεγαλύτερος νταής στον κόσμο. Στην ευρασιατική πεδιάδα, μια περιοχή χωρίς πολλές «φυσικές» άμυνες εκτός από τις τεράστιες αποστάσεις, το μέγεθος μετρά. Οι Ρώσοι τα κατάφεραν παίρνοντας διαταγές στη μεγαλύτερη κλίμακα απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Για να το αντιληφθείτε αυτό καλύτερα, το Κρεμλίνο έκανε δύο πολέμους για να κρατήσει τους αχαλίνωτους Τσετσένους εντός της Ρωσίας. Στη συνέχεια, ο Πούτιν διόρισε έναν εξωστρεφή ντόπιο, τον Ραμζάν Καντίροφ, ως «Βασιλιά» των Τσετσένων, που έμοιαζε περισσότερο με τον Βασιλιά Ηρώδη στην Καινή Διαθήκη. Έκτοτε, οι Ρώσοι φορολογούμενοι έχουν πληρώσει αφειδώς ώστε να χρηματοδοτήσουν τον Καντίροφ για να κάνει τον ηθοποιό σε ταινίες δράσης που θυμίζουν τη δεκαετία του ’80.

Παράλληλα, οι μικρότερες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες μαστίζονται εσωτερικά από τις δικές τους αποσχισθείσες περιοχές. Αυτές συχνά χρηματοδοτούνται από τη Ρωσία, όπως το Donetsk, το Luhansk και η Κριμαία στην Ουκρανία, η Transnistria στη Μολδαβία, η Νότια Οσετία και η Abkhazia στη Γεωργία. Για παράδειγμα, τα παλιά σοβιετικά σύνορα μεταξύ Γεωργίας και Ρωσίας μπορεί να λειτούργησαν, εκτός μόνο από το γεγονός ό,τι διαχώρισε τους Οσετίους των ορεινών περιοχών. (Τα σύνορα τείνουν να χαράσσονται κατά μήκος της οροσειράς, κάτι που βγάζει νόημα σ’ αυτούς που κατοικούν στις πεδιάδες και από τις δύο χώρες αλλά όχι σε αυτούς που ζουν στα βουνά, που είναι δύσκολο να κυβερνηθούν σε κάθε περίπτωση). Μετά από κάποιες πολεμικές μάχες, η Ρωσία και η Γεωργία υπέγραψαν ένα σύμφωνο το 1993, κατά το οποίο χορηγείται αυτονομία στην περιοχή της Νότιας Οσετίας στη Γεωργία. Αλλά το 2008, η κυβέρνηση του Μπους κάλεσε τη Γεωργία και την Ουκρανία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Με αρκετό θάρρος, η γεωργιανή κυβέρνηση διέλυσε τη συμφωνία και έστειλε άρματα μάχης στη Νότια Οσετία μπροστά στα μάτια διεθνών παρατηρητών, φωνάζοντας ταυτόχρονα στις ΗΠΑ να τις σώσουν από την αναπόφευκτη ρωσική επίθεση. Ο Dick Cheney (Πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ) ήταν πολύ ένθερμος όσον αφορά τη διάσωση των μεγαλόσωμων Γεωργιανών, αλλά η Condi Rice (Πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ) και ο Robert M. Gates (Πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ) δεν τον άκουσαν, και οι Γεωργιανοί ήταν αναγκασμένοι να υποστούν μια σύντομη ρωσική επίθεση. (Σημείωση: Η πλήρης ιστορία, όπως καθετί που αφορά εθνικές διαμάχες σε αυτό το μέρος του κόσμου, είναι πολύ πιο περίπλοκη).

Και στο Αζερμπαϊτζάν, ο αρμενικός θύλακας του Ναγκόρνο-Καραμπάχ οδήγησε σε πόλεμο τη δεκαετία του 1990 και σε έναν άλλον πέρυσι μεταξύ δύο πρώην σοβιετικών δημοκρατιών. Όμως, όπως διαπιστώνει ο Πούτιν στην Ουκρανία, δεν είναι τόσο εύκολο να παλινορθώσεις κάτι που ανατράπηκε. Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί θιασώτες που θέλουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.