του Χρήστου Ζαμπούνη

O Marcel Proust δωροδοκούσε τον maitre του «Ritz» για να του μεταφέρει τους διαλόγους της υψηλής πελατείας του παρισινού ξενοδοχείου. Ο Truman Capote δεν χρειάσθηκε να προβεί σε αυτού του είδους τις «πονηριές», αν και το όνειρό του ήταν να γράψει ένα δικό του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο». Μετά την εκκωφαντική επιτυχία του «Εν ψυχρώ» η ελίτ της Νέας Υόρκης τον υιοθέτησε, όπως συνήθως κάνουν οι μαικήνες με τις μεγαλοφυΐες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από ταλαντούχος συγγραφεύς, ο Capote ήταν αφάνταστα διασκεδαστικός στην παρέα, ένα πνευματώδες αντίδοτο στην πλήξη των ευκατάστατων κυριών του Μεγάλου Μήλου.

Το 1966 είναι ένα κομβικό έτος για τον δημιουργό του «Breakfast at Tiffany’s». Διοργανώνει το πάρτυ της δεκαετίας στο «Plaza» και λαμβάνει μία ικανοποιητική προκαταβολή για το επόμενο βιβλίο του. Επί εννέα χρόνια, ματαίως ο εκδότης, το κοινό και οι φίλοι του θα περιμένουν το νέο του πόνημα, που, όπως διαλαλεί, «θα σπάσει κόκκαλα».

Η προδημοσίευσις ενός εκτεταμένου αποσπάσματος, το 1975, στο «Esquire», υπό τον τίτλο «La Cote Basque», θα δώσει μία ιδέα για το τι εννοούσε. Ένα documentary με τον χαρακτηριστικό τίτλο «The Capote Tapes» (σ.σ.: από τις ηχογραφημένες κασέτες που ακούγονται για πρώτη φορά) έρχεται να φωτίσει άγνωστες, έως τώρα, πτυχές μίας άκρως ενδιαφέρουσας προσωπικότητος.

Ο σκηνοθέτης, πρώην σύμβουλος της Μισέλ Ομπάμα, απευθύνθη σε μία πλειάδα ανθρώπων που τον συνενεστράφησαν, ανάμεσά τους και την θετή θυγατέρα του, κόρη εραστού του. Το αποτέλεσμα είναι αξιοπρόσεκτο, και όχι μόνον για τους ρέκτες της Λογοτεχνίας.