Το 1833, στην προσπάθεια να δοθεί ένας εορταστικός τόνος στην πόλη για την άφιξη του Βασιλιά Όθωνα στη χώρα μας, οι Αθηναίοι προσπάθησαν για πρώτη φορά να φωτίσουν την Ακρόπολη. Το κατάφεραν με μικρές εστίες φωτιάς σε επιλεγμένα σημεία γύρω από τον Παρθενώνα και τις Καρυάτιδες. Αρκετά χρόνια αργότερα και έπειτα από αρκετές προσπάθειες “επαναφωτισμού” της, την τελευταία ημέρα του Σεπτεμβρίου απέκτησε μία νέα λάμψη, τόσο έντονη που “ακτινοβολεί” σε όλο τον κόσμο.

Ένας νέος φωτισμός που αναδεικνύει το πραγματικό φως που πηγάζει από το ιστορικό αυτό μνημείο, αυτό της αλήθειας και της καθαρότητας της ψυχής. Και αυτό το φως δεν θα μπορούσε να είναι κανένα άλλο, παρά από το λευκό. Μια συμβολική κίνηση ελπίδας και αισιοδοξίας, στη σκιά της δίνης της πανδημίας του κορωνοϊού.

Τη μελέτη και την υλοποίηση του έργου ανέλαβε η σχεδιάστρια φωτισμού Ελευθερία Ντεκώ. Ξεφεύγοντας από την αποκλειστικά αισθητική αναβάθμιση του μνημείου, το έργο περιλαμβάνει και τον εκσυγχρονισμό των υφιστάμενων υποδομών, του συστήματος αυτοματισμού και ελέγχου των φωτιστικών σωμάτων.

Για πρώτη φορά ο φωτισμός διακρίνει τα μνημεία του Ιερού Βράχου τόσο από τα τείχη όσο και μεταξύ τους, αναδεικνύοντας τον όγκο και τη γεωμετρία του κάθε μνημείου από κάθε πιθανό σημείο θέασης. Τα μάρμαρα, πιο λευκά από ποτέ, αποκαλύπτουν κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε γεωμετρικό σχήμα και κάθε φυσικό υλικό του μνημείου.

Ο Βράχος, τα Τείχη, ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, ο Ναός της Αθηνάς Νίκης, το Ερέχθειο, το Θέατρο του Διονύσου, η Στοά του Ευμένους και το Διονυσιακό Ιερό απέκτησαν μια νέα λάμψη, ενώ πέντε ακόμα μνημεία φωτίστηκαν για πρώτη φορά: Το μνημείο του Θρασύλλου, οι Χορηγικοί Κίονες, το Ασκληπιείο και τα σπήλαια του Απόλλωνος και της Αγλαύρου / Κλεψύδρα, καθώς και το Ιερό της Αφροδίτης.

Αποτελεί το πρώτο από μια σειρά έργων που θα πραγματοποιηθεί στο προσεχές μέλλον από το Υπουργείο Πολιτισμού, για την αναβάθμιση των υποδομών και των παρεχόμενων υπηρεσιών της Ακρόπολης, με δωρεά και υλοποίηση από το Ίδρυμα Ωνάση.