της Κέλλυς Σταυροπούλου

Tu vas nous manquer Bébel…

«Belmondo» είναι νομίζω μία από τις πιο εύηχες λέξεις. Μια από αυτές που απολαμβάνεις να προφέρεις. Μπορεί αυτό να εξηγείται φωνητικά λόγω του συνδυασμού υγρών και έρρινων συμφώνων, αλλά κυρίως οφείλεται στο πάντα γελαστό, πονηρό, σαν να έχει μόλις κάνει σκανταλιά, πρόσωπο του Jean-Paul Belmondo. Ο ηθοποιός που έγινε σύμβολο του γαλλικού σινεμά, στις 6 Σεπτεμβρίου, στα 88 του, αποφάσισε να μας αφήσει. Ένα από τα εύστοχα πράγματα που ακούστηκαν στην κηδεία του ήταν ότι δεν είδαμε ποτέ μια ταινία με τον Jean-Paul. Βλέπαμε τον Jean-Paul στις ταινίες. Βλέπεις ο Belmondo δεν ήταν απλώς κομμάτι του Νέου Κύματος του γαλλικού σινεμά. Ήταν θεμελιωτής και πρωτεργάτης του. Θα λέγαμε ότι στο πρόσωπο του σκιαγραφήθηκε η αρσενική εκδοχή του «je ne sais quoi» στυλ και του νέου γαλλικού coolness. Έχοντας στην υποκριτική του φαρέτρα 80 ταινίες -αυστηρά γαλλικές μια και έμεινε πιστός στην απροθυμία του να μεταπηδήσει στο Χόλυγουντ- , ο Belmondo ήταν πράγματι ο «Μεγαλοπρεπής» της Γαλλίας, «Le Magnifique», όπως τον αποκαλούν ακόμη. Μέσα στα εξήντα χρόνια της καριέρας του κατάφερε να φέρει ένα έθνος στα πόδια του κι έναν κόσμο ολόκληρο στα μέτρα του. Με μόνιμα έκπληκτο ύφος και απορία στα μάτια, που προέκυπτε μάλλον από τη φυσιολογία του προσώπου του και όχι από κάποιο ερέθισμα, με στυλ που εναλλασσόταν αλλά ήταν πάντα εκεί, με δεκάδες τρόπους που δεν μπορούσες καν να εντοπίσεις, κέρδισε σεβασμό και θαυμασμό και έγινε θρύλος.

Αρχικά ήταν ο «άσχημος», ο πυγμάχος, το αρσενικό, ο ηθοποιός που δεν χρειαζόταν κασκαντέρ γιατί προτιμούσε να κάνει μόνος του οτιδήποτε παράτολμο. Το 1960 άφησε τα τερέν της πυγμαχίας (όταν είδε πρώτη φορά παραμορφωμένο το πρόσωπο του) και βρέθηκε μπροστά από τις κάμερες του Jean-Luc Godard. O σκηνοθέτης προκειμένου να υπογραμμίσει την ακατέργαστη ακόμη αρρενωπότητα του πρωταγωνιστή του, τον ήθελε διαρκώς μ’ ένα Gauloise στο στόμα. Υπάρχουν ταινίες στις οποίες δεν εμφανίζεται ούτε σ’ ένα πλάνο, ούτε σε μια σκηνή, χωρίς το τσιγάρο να κρέμεται από τα πολύ χαρακτηριστικά χείλη του. Λίγο μετά, το 1965, έρχεται ο ρόλος στο Pierrot le Fou και μας συστήνεται ένας Belmondo ρομαντικός και σαγηνευτικός. Το ακατέργαστο παύει να χρειάζεται καμουφλάζ και γίνεται η γοητεία του. Έτσι γεννιέται o play-boy Bébel. Το 1970, στην ταινία Borsalino, τον βλέπουμε στην τελευταία σκηνή να πεθαίνει στα χέρια του Alain Delon. Μια σκηνή με επίκαιρη σημειολογία. Μέσα στα επόμενα χρόνια οι δυο τους θα γίνουν το πιο σπουδαίο δίδυμο του γαλλικού σινεμά. Θα γίνουν επίσης φίλοι μέσα σε μια διαρκή κόντρα και προσπάθεια να αποδεχτεί ο ένας τον άλλον. Πώς να μοιραστεί η δόξα ανάμεσα σ’ έναν ακαταμάχητο μποξέρ και σ’ έναν ζεν πρεμιέ με πρόσωπο αγγέλου και ομορφιά διαβόλου; Πώς να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα σε δύο τόσο τεράστια ego που αργότερα θα αποτελέσουν τα ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά; «Μαζί πλάσαμε το γαλλικό σινεμά. Εκείνος κι εγώ. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον έναν, χωρίς να αναφερθείς στον άλλον. Έχουμε την ίδια ηλικία. Δεν θα αργήσει να μου συμβεί το ίδιο» είπε συγκινημένος ο Alain Delon στην κηδεία του Belmondo. Ενώ ο 27χρονος εγγονός του με δύο φράσεις συνόψισε το νόημα της ζωής (του): «Δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την ευτυχία και κυρίως να την προσφέρει. Ευχαριστούμε παππού, για τη χαρά που μας έδωσες».