της Δέσποινας Κουτσομητροπούλου

Η Κάμαλα Χάρις μοιάζει κανονική γυναίκα. Το ίδιο και η Τζιλ Μπάιντεν. Η Μελάνια Τραμπ ως πρώην μοντέλο, εντυπωσιακότατη μεν, «άψυχη» δε. Κούκλα μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σαφέστατα ήταν πάρα πολλοί εκείνοι οι άνδρες που ζήλευαν ή καμάρωναν τον Ντόναλντ για το τρόπαιο του, ή όπως λένε οι Αμερικανοί «trophy wife». Στην περίπτωση της Χάρις, της φρεσκοεκλεγμένης αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είναι λίγες εκείνες οι γυναίκες που συναντούν πάνω της το πρότυπο τους. Μια γυναίκα που δεν είναι μόνο γοητευτική, αλλά είναι μορφωμένη, ικανή, που διαπρέπει και είναι φιλόδοξη.

Ναι, μπορεί μια γυναίκα να είναι φιλόδοξη-αναγκαίο στοιχείο εξέλιξης- και να την εξιτάρει η πολιτική. Πρώην γενική εισαγγελέας της Καλιφόρνιας και αργότερα γερουσιαστής η Κάμαλα παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 2014. Σε ηλικία 50 ετών. Σπάζοντας ακόμα ένα ταμπού.

Για σκέψου. Πρώτος γάμος στα πενήντα. Για μια γυναίκα. Δικαίως λοιπόν κι εκείνη ντύθηκε στα λευκά, στην πρώτη ομιλία του Τζο Μπάιντεν. Φόρεσε ένα λευκό κοστούμι Καρολίνα Χέρερα με σαμπανί πουκάμισο με φιόγκο και έστειλε το δικό της μήνυμα.

Το λευκό είναι ένα από χρώματα-σύμβολα των Σουφραζετών και ήταν λευκό και καθαρό σαν τον «υψηλό σκοπό τους». Έστειλε ένα μήνυμα προς όλες τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες. Μπορεί να είναι «η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος, αλλά δεν θα είναι η τελευταία».

Στο πανηγύρι της ματαιοδοξίας, γυναίκες και άνδρες κάνουν πολλές θυσίες. Σε αυτή τη μικρή γιορτή της ζωής, η ζωή έχει μικρές-μικρές γιορτές και μια από αυτές είναι η μόδα, το κατάλληλο ντύσιμο γίνεται εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας. Η εικόνα της Χάρις με το λευκό κοστούμι θα παγώσει στο χρόνο θα την δούμε ξανά και ξανά. Την βλέπουμε ήδη ξανά και ξανά. Αποτελεί σημείο αναφοράς. Για αυτό έχει μεγάλη σημασία το ρούχο, το ένδυμα, το στιλ. Ιδίως στο ξεκίνημα. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες πολιτικούς. Το γαλάζιο πουκάμισο είναι απόλυτο μαστ στο πολιτικό μάρκετινγκ. Δεν ξεθωριάζει. Όπως μένει ανεξίτηλο το κόκκινο κραγιόν του μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων, της νεότατης Αλεξάνδρια Οκάσιο Κορτέζ. Μικρά μυστικά, μικρά «όπλα». Ή όταν το βεστιάριο γίνεται βέλος στην πολιτική φαρέτρα.