του Γιάννη Βαλαβάνη

Ένα βράδυ κανονίστηκε συμπόσιο στο σπίτι ενός φίλου με «εκλεκτά εδέσματα», τα οποία θα ήταν συνοδευτικά μιας συνήθους βραδιάς ποτού και πούρου με την ατάκα του «μη φέρεις πούρα, θα έχω εγώ». Τώρα τι θα είχε δεν μπορούσα να ξέρω, αλλά, καθότι γνώστης και αυτός, υπέθεσα κάτι καλό θα είχε φέρει. Όντως στο ξεκίνημα της βραδιάς παρουσιάστηκαν όλα τα προϊόντα προς κατανάλωση πάνω στο τραπέζι, καταλαβαίνετε τώρα, λιτά και απέριττα πράγματα. Ξεκινήσαμε τις δοκιμές, αλλά το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στα δύο κουτιά που είχε πάνω στο τραπέζι, και τα δύο σε μπλε προς γαλάζιο έντονο χρώμα, το ένα ψηλόλιγνο και το άλλο κοντόχοντρο. Με την πρώτη ματιά κατάλαβα το λιγνό, Johnnie Blue, αλλά κάπως πιο διαφορετικό μου φάνηκε το μπουκάλι του, στο χοντρό όμως κόλλησα, τι είναι αυτό σκέφτηκα, έβγαλαν οι Κουβανοί μπλε κουτιά, κάποια σπέσιαλ έκδοση; Αλλά δεν βιάστηκα, περίμενα την αποκάλυψη.

Για να μη μακρηγορούμε λοιπόν και σας βάζω σε αγωνία, θα τα πω και τα δύο μαζί, τα πούρα ήταν Aj Fernandez Enclave Habano και το ουίσκι Johnnie Walker Blue Label Ghost and Rare Pittyvaich. Πολλές πληροφορίες μαζεμένες και μπλοκάρατε, όπως και εγώ, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Όπως έχουμε πει και όπως έχε[1]τε καταλάβει από προηγούμενες δημοσιεύσεις, είμαστε φανατικοί Habanos και Scotch Malts, αλλά πάντα ανοιχτοί σε καινούργια προϊόντα και ιδέες, και στην προκείμενη περίπτωση δεν γίνεται να παραβλέψουμε ένα πούρο με ρίζες και νοοτροπία από την Κούβα και πολύ περισσότερο ένα Blue Label με αποστάγματα από όλα τα αγαπημένα μας αποστακτήρια των Highlands αλλά και του Speyside.

Το πούρο πρώτο, καθότι το δοκίμασα άνευ ποτού για να καταλάβω πιο καλά όλα τα αρώματά του. Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε ευχάριστα τόσο για τα αρώματά του, αλλά πιο πολύ για το ότι δεν μου άφησε αυτή την πικράδα και τη στυφάδα που αφήνουν όλα τα πούρα εκτός Κούβας και δη από Νικαράγουα και από Δομινικανή Δημοκρατία. Το συγκεκριμένο ήταν ένα Figurado με 52άρι δαχτυλίδι, γύρω στα 13 εκατοστά μήκος, με φύλλα καπνού από διαφορετικές χώρες, από ό,τι διάβασα, απλώς φρόντισα να μάθω τι καπνίζω. Wrapper Maduro από Εκουαδόρ, Binder Καμερούν και Filler από Νικαράγουα δίνουν έναν μέτριο προς δυνατό καπνό με αρώματα κέδρου, πιπεριού και κανέλας, που οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσαν πάρα πολύ, ιδίως με τη δυνατή και γλυκιά επίγευση στο τελείωμα σε συνδυασμό με τις γεύσεις του Blue Label.

To Pittyvaich όμως αποδείχτηκε μια άλλη αμαρτία αλλά και ιστορία. Αποστακτήριο της Diageo, το οποίο άνοιξε το 1974 από τη γνωστή οικογένεια των ουίσκι Bell & Sons στο Dufftown, γενέτειρα πολλών αποστακτηρίων και αποσταγμάτων, για να κλείσει το 1993 και να γκρεμιστεί το 2002, προφανώς γιατί κάλυψε τις ανάγκες της δημιουργίας του, που τότε ήταν η αυξημένη ζήτηση σε blended ουίσκι, ως επί το πλείστον, για εκείνη την εποχή. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της ιστορίας είναι να αφήσει πίσω του αποστάγματα 20, 30 και 40 ετών που χρησιμοποίησε ο Jim από ό,τι διάβασα, μάλλον ο master blender, μαζί με ξεχασμένα αποστάγματα από άλλα αποστακτήρια-φαντάσματα, όπως τα Port Dundas και Carsebridge, και άλλων σπάνιων αποσταγμάτων από το Speyside και τα Highlands που ακόμα λειτουργούν, Mannochmore και Auchroisk, εξ ου και ο τίτλος Ghost & Rare. Με τόσα αποστάγματα και τόσα έντονα αρώματα και γεύσεις, είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τι, ποιο και πώς πάρα μόνο να αφήσεις τις αισθήσεις σου να σε ταξιδέψουν στα αποστακτήρια μέσω των αρωμάτων. Πολύ ξύλο, καραμέλα, φρούτα και αλάτι, λίγο περίεργο το πικρό με το γλυκό και το ξινό, αλλά από ό,τι κατάλαβα η συνταγή πέτυχε, μη με ρωτάτε πώς. Σίγουρα τη διαφορά την έκανε το Pittyvaich από το Dufftown, αναμενόμενο με την έντονη δυνατή και πολύ επιθετική επίγευσή του.

Τα εύκολα τα έγραψα και τα διαβάσατε, τα δύσκολα τώρα ξεκινούν. Την επομένη της μελέτης ξεκίνησα την αναζήτηση των άλλων πούρων και ουίσκι των ίδιων εταιρειών που δυστυχώς ή ευτυχώς ανακάλυψα την ύπαρξή τους. Πούρο όχι από την Κούβα, με γεύση αν όχι εφάμιλλη, αλλά σαφώς αξιόλογη και πάνω από όλα ιδιαίτερη, είναι σαφώς κάτι που πρέπει να ερευνηθεί. Ενθουσιάστηκα με τα Maduro, που όπως είδα έχει στην γκάμα της η Aj Fernandez, αλλά και ακόμα περισσότερο στη δοκιμή που έκανα, την επομένη ακριβώς της έρευνάς μου, τα βρήκα με πολύ γλυκιά και βαριά επίγευση, όπως μου αρέσει, Bellas Artes Maduro Toro 54άρι και Enclave Broadleaf Robusto 52άρι, επίσης Maduro, με δυνατά και αρωματικά σύννεφα γλυκού και πυκνού καπνού.

Στα Blue όμως μπλέξαμε πιο άσχημα. Chost & Rare του 2018 από Port Ellen, του 2017 από Brora, του 2019 από Glenury Royal, όλα από αποστακτήρια που πλέον δεν λειτουργούν, αλλά ίσως και να μην υπάρχουν, αλλά έχουν αφήσει αποστάγματα μέχρι και 50 ετών για τη δημιουργία αυτών των σπάνιων blended. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι θα προτιμούσα να έχω από μία φιάλη malt από το κάθε αποστακτήριο, για να καταλάβω καλύτερα τις ιδιαιτερότητές τους, αλλά και τα ξεχασμένα πλέον αρώματά τους. Δεν πειράζει όμως, ακόμα και έτσι πρόσθεσα ακόμα μία γευστική εμπειρία στη συλλογή μου, αν και κάπως καθυστερημένα βέβαια. Μην έχω παράπονο όμως, μου αρκεί το «όσο ζεις μαθαίνεις».