του Απόστολου Κοτσάμπαση

Ακολουθείς μια πορεία στη ζωή σου. Μοιάζει με σύμβαση. Με καθορισμένους όρους. Ξεκάθαρους και όχι ακριβώς. Στην πορεία διαπιστώνεις ότι αλλάζουν. Χωρίς να σε ρωτήσουν. Ή πριν το καταλάβεις. Ή αλλάζεις εσύ και αυτοί όχι. Το πλαίσιο στο οποίο έμαθες να κινείσαι δεν είναι πια το ίδιο. Η σύμβαση δεν σε καλύπτει. Οι κανόνες της παίζουν ρόλο περιοριστικό στη δημιουργικότητά σου. Όμως έχεις ήδη διανύσει ένα μέρος του δρόμου, το οποίο σου αναλογεί, βασιζόμενος σε δεδομένα τα οποία πλέον δεν υφίστανται. Έχεις κάνει «συμβάσεις» με άλλους. Τη γυναίκα σου, τα παιδιά, το κράτος, τις τράπεζες, την εταιρεία, και ο κατάλογος συνεχίζεται. Εδώ λοιπόν είναι το σημείο καμπής. Τα πράγματα σε οδηγούν στην αντισύμβαση. Στη θέαση του κόσμου σου από διαφορετική γωνία. Στον καθορισμό νέων συντεταγμένων. Μόνο που υπάρχει ένα ακόμη πρόβλημα. Εσύ δεν είσαι ο ίδιος. Είσαι ένας άλλος. Όμως θυμήσου το νεαρό αγόρι που υπήρξες. Άντλησε την «ξεχασμένη» ενέργειά του και χρησιμοποίησέ τη σήμερα, με τα μάτια όμως του ώριμου άντρα. Συνδύασέ τη με την εμπειρία. Κινήσου προς έναν καινούργιο δρόμο.

Κάθε εποχή αναδεικνύεται μια διαφορετική προσέγγιση και ερμηνεία απέναντι στον κατεστημένο τρόπο σκέψης. Πριν από πολλά χρόνια ο Jack Kerouac εξέφρασε την αντισυμβατικότητα πριν καν αυτή έρθει ως ρεύμα στην κοινωνία. Κάποια από αυτά τα οποία εξέφρασε μπορούμε σήμερα να τα ερμηνεύσουμε υπό το πρίσμα των σύγχρονων γεγονότων. Κάποια ψήγματα χρυσού για τους νέους δρόμους οι οποίοι περιμένουν μπροστά μας.

Γιατί, όπως έλεγε ο ίδιος, τα μεγάλα πράγματα δεν επιτυγχάνονται από εκείνους που αποδίδουν αξία σε τάσεις, μόδες και την κοινή γνώμη. Τα επιτυγχάνουν οι άνθρωποι οι οποίοι είναι τρελοί για να ζήσουν, επιθυμώντας τα πάντα ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι είναι σαν τα σκυλιά, δεν είναι θεοί. Αν δεν αγριέψεις, θα σε δαγκώσουν. Αλλά μείνε αγριεμένος και δεν πρόκειται ποτέ να σε δαγκώσουν. Τα σκυλιά δεν σέβονται την ταπεινότητα και τη θλίψη. Για τον λόγο αυτό ζήσε τα ταξίδια, την περιπέτεια, νιώσε ευλογημένος και μη ζητάς συγγνώμη. Δεν υπήρξε κάπου να πάμε παρά παντού. Γι’ αυτό συνέχισε να κινείσαι κάτω από τα αστέρια. Τίποτα πίσω μου, τα πάντα είναι μπροστά μου, όπως είναι έτσι πάντα στον δρόμο. Γιατί στην τελική δεν θα θυμάσαι τον χρόνο που ξόδεψες δουλεύοντας σε ένα γραφείο ή κουρεύοντας το γκαζόν. Ανέβα στο γ…ο το βουνό.