του Απόστολου Κοτσάμπαση

Είναι λογικό μέσα στη δυσκολία να προσφεύγεις σε ένα καταφύγιο ωραίων αναμνήσεων, προσδοκώντας την ηρεμία του μυαλού. Και η δοκιμασία συνεχίζεται για δεύτερο καλοκαίρι. Σαν να διασχίζουμε ένα μακρύ τούνελ με μικρές διακοπές. Όμως στη διάρκεια της διάβασής του συντελούνται παράλληλα σημαντικές αλλαγές. Στην έξοδο τα πράγματα ίσως να μοιάζουν απαράλλακτα. Όπως παλιά. Αλλά η εντύπωση αυτή δεν θα είναι σωστή.

Σε αυτή τη θερινή αναλαμπή μοιάζουμε με σκηνοθέτες μιας ταινίας, προσωπικής, με σενάριο και εικόνες από τις εμπειρίες μας, μέσα στην οποία θέλουμε να
ξαναζήσουμε για λίγο όπως πριν. Αναζητώντας την αίσθηση, τη γεύση και τα αρώματα από τα καλύτερά μας χρόνια. Από ανέμελα καλοκαίρια, επενδεδυμένα με μουσική του Γιάννη Σπανού. Νιώθοντας κάτι όπως αυτό που έγραψε ο Francis Scott Fitzgerald: «…Και έτσι, με τη λιακάδα και τις υπέροχες εκρήξεις φύλλων που μεγαλώνουν στα δέντρα, όπως τα πράγματα εξελίσσονται στις γρήγορες ταινίες, είχα την οικεία πεποίθηση ότι η ζωή ξεκίνησε ξανά με το καλοκαίρι…».

Illustration by Dimarelos