του Χρήστου Ζαμπούνη

Υπήρχε παλαιότερα μία διαφήμισις με το ευρηματικό slogan: 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν (σ.σ.: ακολουθεί το όνομα απορρυπαντικού). Χωρίς ίχνος υπερβολής, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα σχόλια με τα οποία υπεδέχθη η κριτική την νέα σειρά του BBC, θα δυνάμεθα ανέτως στην θέση των κατασκευαστών να τοποθετήσουμε τους κριτικούς.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πώς επελέγη ο τίτλος «Time», αλλά όσοι την παρακολουθούν, δύνανται να υποθέσουν ότι ο χρόνος είναι ένα κεντρικό ζήτημα τόσο στο σενάριο όσο και στην σκηνοθεσία. Τα γυρίσματα έχουν έναν σπάνιο, για την τηλεόραση, αργό ρυθμό και ορισμένα πλάνα με την διάρκειά τους θυμίζουν εντόνως την κινηματογραφία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Θα ήταν άδικο για τους αναγνώστες να αναφερθώ σε λεπτομέρειες της υποθέσεως, οπότε θα περιορισθώ σε μία μικρή αναφορά. Πρόκειται για την ιστορία ενός αλκοολικού δασκάλου, ο οποίος καταδικάζεται σε τέσσερα έτη φυλακίσεως για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Από την πρώτη σκηνή ο θεατής εισάγεται στον σκληρό κόσμο των αγγλικών φυλακών, όπου παρά την επιφανειακή ευγένεια των σωφρονιστικών υπαλλήλων επικρατεί το δίκαιο των παρανόμων.

Ο πρωταγωνιστής, τον οποίον υποδύεται με σαιξπηρική ερμηνεία ο Sean Bean, καλείται να αντιμετωπίσει πέραν από τους προσωπικούς του δαίμονες, μία σειρά από προκλήσεις που θα θέσουν σε αμφισβήτηση τον αξιακό του κώδικα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο δεσμοφύλαξ, τον οποίο υποδύεται ο εξαιρετικός Stephen Graham.

Την ώρα που ο δημόσιος οργανισμός τηλοψίας της Μεγάλης Βρεττανίας δέχεται «βολές» μετά την αποκάλυψη της ανήθικης εξασφαλίσεως συνεντεύξεως με την πριγκίπισσα Νταϊάνα από δημοσιογράφο του, το «Time» αποδεικνύει ότι τίποτε, η σχεδόν τίποτε, δεν έχει χαθεί, τουλάχιστον όσον αφορά την ποιότητα των παραγόμενων καλλιτεχνικών προϊόντων.