του Χρήστου Ζαμπούνη

«Πάτε στο Καστελλόριζο; Εκεί, μόλις πήρε μετάθεση ο σύζυγός μου», με ενημερώνει στωϊκά η σερβιτόρος του πρωϊνού στο «Grand Hotel» της Ρόδου, όταν ακούει στο τηλέφωνο για τον προορισμό μου. Την ερωτώ τι βαθμό έχει ο σύζυγός της. «Οδηγός ερπυστριοφόρου», αποκρίνεται, με έκδηλη την ανησυχία στο πρόσωπό της. Δεν είναι η μόνη που τελεί σε αναστάτωση λόγω της ελληνο-τουρκικής κρίσεως. Πάλι στην Ρόδο, ο συνταξιούχος Χ.Ρ. επεσκέφθη προχθές έναν νευρολόγο. Αιτία, όπως μου διηγείται η κόρη του, η δυσκολία να κοιμηθεί. «Βλέπει από το παράθυρο του σπιτιού του τις τουρκικές ακτές, ακούει καθημερινά στην τηλεόραση πολεμικά ανακοινωθέντα του Ερντογάν, θυμάται τις διηγήσεις των παππούδων του από την Σμύρνη και δεν μπορεί να κλείσει μάτι».

Η πτήσις από το νησί του Διαγόρα προς την νήσο Μεγίστη διαρκεί τριάντα λεπτά. Το αεροπλάνο είναι σχεδόν άδειο. Ποιος πάει στο Καστελλόριζο την σήμερον ημέρα; Δεν θα το κρύψω, άλλωστε, εδίστασα και εγώ αρκετά, αλλά λίγο ο επαγγελματικός λόγος του ταξειδίου, λίγο η επιμονή της Γαλλίδος φωτογράφου που θα με συνόδευε, πήρα την τολμηρή απόφαση.

Είναι νωρίς το απόγευμα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου «Poseidon» όπου έχουμε καταλύσει. Το ξενοδοχείο ανήκει στον Στράτο Αμύγδαλο, τον οποίο παρηκολούθησα το πρωΐ από την συχνότητα του SKAI να ομιλεί, υπό την ιδιότητα του αντιδημάρχου, για το υψηλό φρόνημα των Καστελλοριζιωτών.

Παρ’ ότι στις 22 Ιουλίου, πάνω που γέμιζε, συνέβη το επεισόδιο με τα τουρκικά αεροσκάφη και ακυρώθηκαν τα πάντα, η σαιζόν εσώθη από τους Έλληνες εκδρομείς, κυρίως από την Ρόδο και την Κω, οι οποίοι προσήλθαν μαζικώς για να υποστηρίξουν τους ακρίτες συμπατριώτες τους.

Παρατηρώ από την βεράντα την πυραυλάκατο «Σταράκης» που είναι αγκυροβολημένη στο λιμάνι. Από το τύπου Bombardier ελικοφόρο που μας έφερε, είδα και άλλες παρουσίες ελληνικών πλοίων στην θαλάσσια περιοχή της Μεγίστης. Το νησί είναι θωρακισμένο, και με κάθε επιφύλαξη προβλέπω ότι θα έχω αδιατάρακτο ύπνο το βράδυ.