του Χρήστου Ζαμπούνη

Πάντοτε είχα την απορία γιατί, ενώ πραγματοποιούνται τόσες δημοσκοπήσεις για τα πιο απίθανα θέματα, ουδείς απετόλμησε να ρωτήσει ποια είναι η γνώμη των Ελλήνων για την βασιλική οικογένεια, πρώην της Ελλάδος. Το τόλμημα, διότι περί αυτού πρόκειται σε μία χώρα που η Δημοκρατία θεωρείται θωρακισμένη, έχει την υπογραφή της εφημερίδος «Παραπολιτικά». Σε έρευνα, λοιπόν, της G.P.O., η αποδοχή του Παύλου ντε Γκρες ανέρχεται στο 31,5% των ερωτωμένων. Το ποσοστό είναι σημαντικό, εάν σκεφθεί κανείς ότι το ίδιο είχε συγκεντρώσει ο πατέρας του προ 50 ετών, στο δημοψήφισμα για το Πολιτειακό. Σε εξ’ ίσου υψηλό, υπερδιπλάσιο, ποσοστό, 72,4%, μετράται η αποδοχή της Μαρίας Καρυστιανού, του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών. Πρόκειται για δύο πρόσωπα που απασχολούν την εγχώρια πραγματικότητα, για διαφορετικούς λόγους. Ο μεν πρώτος για τις τακτικές του επισκέψεις στην Ελλάδα, η δε δευτέρα για την ηγεσία της στο κίνημα αναζητήσεως της αληθείας σχετικώς με το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα. Παρ’ ότι είθισθαι, ο διευθυντής Ερευνών της G.P.O. αποφεύγει να αναλύσει τα συγκεκριμένα δημοσκοπικά δεδομένα περιοριζόμενος σε συμπεράσματα για τα κόμματα. Όμως, τα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα δεν έχουν σχέση με τους πολιτικούς σχηματισμούς καταδεικνύοντας μία δυναμική εκτός συστήματος. Τι σημαίνει αυτό; Ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης στους υπάρχοντες θεσμούς και μία αναζήτηση εναλλακτικών προτάσεων. Ασφαλώς η χώρα δεν δύναται να κυβερνηθεί από κινήσεις διαμαρτυρίας, ούτε τίθεται, επί του παρόντος, ζήτημα αλλαγής του πολιτεύματος της Προεδρευομένης Δημοκρατίας. Πάντως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «Οι καιροί ου μενετοί», ο εστί μεθερμηνευόμενον στην νέα ελληνική, οι καιροί δεν περιμένουν, πρέπει να δράσουμε.