Πριν από λίγο καιρό, άνοιξε τις πόρτες του μία ταβερνούλα στην Δονούσα, με το χαρίεν όνομα «Αμπελάκι». Εκεί, μας εδεξιώθη ο δήμαρχος της νήσου, κατά την διάρκεια του 25^ου Διάπλου της Ομάδος Αιγαίου. Πρόκειται για μία αμιγώς οικογενειακή επιχείρηση, στην οποία απασχολούνται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο πατέρας, η μητέρα, η θεία, ο υιός και η κόρη.

Οι πέντε τούτοι ανειδίκευτοι εις το επάγγελμα άνθρωποι, με την βοήθεια φίλων και γειτόνων εκλήθησαν να εξυπηρετήσουν ογδόντα πεινασμένους και θαλασσοδαρμένους πελάτες (σ.σ.: είχε νοτιοδυτικό εκείνη την ημέρα όταν ξεκινήσαμε από τους Φούρνους Ικαρίας).

Το στοίχημα δεν ήταν εύκολο, δεδομένης της απειρίας, όμως με έναν «μαγικό» τρόπο όλοι, μα όλοι, ανεξαιρέτως μείναμε ικανοποιημένοι.

Παρατήρησις πρώτη: η Ευαγγελία, αυτό είναι το όνομα της κόρης που κληρονόμησε το αμπέλι από την γιαγιά της, διέθετε εκείνο το ανεξίτηλο χαμόγελο που οφείλουν να διαθέτουν όσοι απασχολούνται στο service. Επιπλέον, ονειρευόταν να δραστηριοποιηθεί στην εστίαση από μικρή και όχι στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, όπως το σύνολο σχεδόν των συντοπιτών της.

Παρατήρησις δεύτερη: τα φαγητά ήταν ντόπια, σπιτικά και πεντανόστιμα – χειροποίητα ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, τυρόπιττες, ρολό μελιτζάνας, κατσικάκι πατατάτο, για να αναφέρω ορισμένα από αυτά. Κάποιος πρέπει να μιλήσει στους εστιάτορες των τουριστικών για το «Rexona», δηλαδή ότι με τα fast foods δεν πρόκειται να έχουμε επαναληπτικούς επισκέπτας.

Παρατήρησις τρίτη: δεν γνωρίζω εάν το πρόσταγμα προήρχετο από τον πατέρα συνταξιούχο ναυτικό ή από την μητέρα μαγείρισσα, αλλά το service ήταν τόσο συγχρονισμένο που κανένα τραπέζι δεν έμεινε άδειο ή παραπονούμενο.

Παρατήρησις τέταρτη: ενώ σε φημισμένα εστιατόρια της πρωτευούσης νοιώθει κανείς ότι ορισμένοι ειδικευμένοι σερβιτόροι σού κάνουν χάρη που σε εξυπηρετούν, στο συγκεκριμένο κατάστημα των Μικρών Κυκλάδων η χάρις διαχέετο από την κουζίνα, στους ουρανίσκους μας.

Είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι συμπατριώται μας που απασχολούνται στο service, είτε των εστιατορίων, είτε των cafe, είτε των μπαρ. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ανειδίκευτοι, υπό την έννοια ότι ουδεμία εκπαίδευση έχουν επί του αντικειμένου. Δεν αρκεί, όμως, η εκπαίδευσις για να διακονήσει κανείς το επάγγελμα του σερβιτόρου, ιδίως σε μία χώρα όπου το εν λόγω επάγγελμα δεν θεωρείται και τόσο «glamorous». Επί παραδείγματι, υπάρχουν άλλες χώρες, όπως η γειτονική Τουρκία, όπου οι σερβιτόροι δεν ντρέπονται για την δουλειά τους. Το αντίθετο μάλλον, είναι υπερήφανοι γι’ αυτό που κάνουν, και το αποδεικνύουν με την προθυμία τους. Προθυμία: ιδού μία έννοια την οποία θα ήταν χρήσιμο να υιοθετήσουν και έτεροι professionels, πλην αυτών της Δονούσας.