του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD— Ο Λόρδος Belhaven and Stenton, ένας υπέροχος άνθρωπος και η πεμπτουσία του Βρετανού gentleman, «έφυγε» από τη ζωή στα 93 του χρόνια λίγο πριν το τέλος μιας από τις χειρότερες χρονιές, αλλά ο Robin ήταν τυχερός με έναν περίεργο τρόπο. «Έφυγε» χωρίς να διασωληνωθεί, χωρίς να χρειαστεί κρεβάτι νοσοκομείου και να γίνει και αυτός ένας αριθμός στα στατιστικά του κινεζικού ιού. Η χήρα του, η Lady Belhaven μου μετέφερε τα άσχημα νέα μέσω τηλεφώνου και παρόλο που ήταν ένα ράκος, μετά από ένα μακροχρόνιο και ευτυχισμένο γάμο, είναι πολύ έξυπνη στο να καταλάβει ότι ήταν ο τέλειος θάνατος. Ζήτησε ένα τζιν με τόνικ, πήγε στο κρεβάτι και δεν ξύπνησε ξανά.

Το να αποδέχεσαι τον θάνατο των άλλων δεν έχει καμιά σχέση με το να αποδεχτείς τον δικό σου θάνατο. Γι’ αυτό το λόγο, γέροι άνδρες στέλνουν τους νέους να πεθάνουν στον πόλεμο – ένα ανέντιμο τέχνασμα που τελειοποιήθηκε μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Έλληνες και Ρωμαίοι στρατηγοί οδηγούσαν το στράτευμα από την πρώτη γραμμή, όπως και πολλοί βασιλείς που ακολούθησαν στη συνέχεια. Ο Πρίγκιπας Bagration πέθανε στη μάχη του Borodino, o Sir Thomas Picton στο Βατερλό. Ο Πρίγκιπας και Στρατηγός Blucher στην ηλικία των 73, είχε δύο άλογα πυροβολημένα από κάτω του όσο μάχονταν για να διασώσει τον Δούκα του Ουέλινγκτον . Υποθέτω ότι η αθανασία κάποιου ζει μέσα σε αυτούς που τον αγάπησαν και από την άλλη μεριά, αυτοί μένουν αθάνατοι αν σε έκαναν να τους αγαπήσεις. Ο θάνατος είναι η δύναμη που σου δείχνει τι αγαπάς περισσότερο και τι είναι άξιο για να συνεχίσεις να ζεις. Το να θυμάσαι αυτούς που πέθαναν, τους κάνει αθάνατους.

O Robin ανήκε στη γενιά αυτών που δεν υπέφεραν από κάποιο PTSD ( σύνδρομο διαταραχής μετατραυματικού στρες), ένας ιατρικός όρος για το τραύμα που εφευρέθηκε από τον άπληστο κλάδο της φαρμακοβιομηχανίας με σκοπό να μπορεί να πουλά ακριβά φάρμακα σε ανθρώπους που έχουν πειστεί ότι πάσχουν από ψυχολογικά ή χημικά τραύματα. Όσο ήμουν παιδί, γνώρισα πολλούς στρατιώτες που επιβίωσαν από τρομερές εμπειρίες και ακόμη θυμάμαι μερικές από τις αστείες ιστορίες που μου αφηγήθηκαν, όπως ο θείος μου που μαχαιρώθηκε πισώπλατα από έναν πανικόβλητο Ιταλό Αλπινιστή στρατιώτη που είχε συλλάβει, έπειτα τράβηξε το πιστόλι του, έβγαλε το ιταλικό στιλέτο, και τον ανάγκασε να του επιδέσει την πληγή.

Το τραύμα είναι σήμερα τόσο Αμερικανικό όσο και η μηλόπιτα και φέρεται να προκαλείται από πολλά πράγματα: προδοσία, ηθική βλάβη, κατάχρηση εξουσίας, απώλεια κατοικιδίου, το κλείσιμο ενός κλαμπ ή τη βλάβη της συσκευής της τηλεόρασης. Στην πραγματικότητα είναι το πνευματικό κενό που πλήττει αυτούς που χρησιμοποιούν τα social media και παίρνουν τους διάσημους στα σοβαρά. Οι θεραπευτές και οι απατεώνες το απολαμβάνουν. Γραφικοί Αμερικανοί αρθρογράφοι γράφουν χωρίς να βγάζει νόημα για έναν πολιτισμό με τελετές περάσματος, στιγμές που μέσα στην κοινότητα εορτάζεται η ηθική μετάβαση, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Περισσότερες αρλούμπες, με λίγα λόγια, από τους απατεώνες. Οι βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Πολέμου της Κορέας δεν διαμαρτυρήθηκαν για τα δεινά τους, όπως έκαναν οι βετεράνοι του Βιετνάμ. Όμοια και τα «ναυάγια» των 60ς. Ο μηδενισμός και ο κυνισμός που «έκαψαν» τους χίπηδες και τους τοξικομανείς ήταν κάτι συνηθισμένο στη δεκαετία του ’60, το οποίο μετά μετονομάστηκε σε τραύμα. Και μετά αυτοί μετατράπηκαν σε τσαρλατάνους, μυστικιστές και γκουρού που οξύνουν τη συνείδηση , όλα με μια τιμή προφανώς. Ο σπουδαίος θεραπευτής συναισθημάτων Taki πάντα το θεωρούσε μια μεγάλη απάτη.

Η αύξηση των ποσοστών αυτοκτονιών και κατάθλιψης στην Αμερική, θεωρώ ότι πηγάζει από την εξάρτηση από τη φτηνιάρικη μουσική, την τηλεόραση και τις ταινίες που απεικονίζουν τον κόσμο ανάποδα: Ό,τι είναι καλό και νόμιμο είναι κακό και ό,τι είναι χυδαίο, βίαιο και σάπιο είναι καλό. Ο Andrew Roberts έγραψε ένα πολύ σημαντικό άρθρο στη Daily Telegraph όσον αφορά αυτό το θέμα και επικεντρώθηκε σε μια ταινία και το πώς αυτή απεικονίζει όλους μας τους ηγέτες ως κακούς και όλους αυτούς που στέκονται ενάντια στη Χριστιανική Δύση ως καλούς. Μια οικογένεια που πιστεύει σε όλα αυτά και αποφάσισε να κάνει κάτι για το αμερικανικό πνευματικό κενό και εμπλουτίστηκε στην πορεία είναι η οικογένεια Sackler. Η εταιρεία τους, Perdue ,ανέπτυξε το OxyContin (φάρμακο), δωροδοκώντας γιατρούς ώστε να το συνταγογραφούν συχνά και εύκολα και προκαλώντας περισσότερους θανάτους απ’ ότι προκάλεσαν οι δύο ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία. Ω ναι, μετά από 450 χιλιάδες θανάτους, και ήδη από το 2007, οι Sacklers ξεκίνησαν τη μεταφορά 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ιδιωτικούς λογαριασμούς.

Σήμερα, διαθέτουν περιουσία περισσότερη από 10 δισεκατομμύρια δολάρια, έχοντας πληρώσει περίπου 2 δισεκατομμύρια σε πρόστιμα, και με κοίταξαν περίεργα επειδή τόλμησα να τους αποκαλέσω αυτό που πραγματικά είναι: δολοφόνοι που θα έπρεπε να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Κάποιοι αναφέρουν το πόσο των 17 δισεκατομμυρίων και όχι των 10, αλλά ας κρατήσω τα 10. Υπάρχουν περισσότερες αγωγές εναντίον της Perdue ακόμη και από τα hangover μου, αλλά τα χρήματά τους βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό και έχουν κόψει κάθε δεσμό με την Perdue, το «παιδί» τους. Θα χρειαστώ σίγουρα λίγο OxyContin αν τελικά τη γλιτώσουν και υποψιάζομαι ότι θα το κάνουν, καθώς είναι χρηματοδότες μοδάτων αριστερών και σχετικά. Ο ιδρυτής της Perdue κάποτε επιτέθηκε, παρουσία μου, στο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», The Gulag Archipelago, (βιβλίο του ρώσου νομπελίστα Aleksandr Solzhenitsyn), χαρακτηρίζοντάς το ως φασιστική προπαγάνδα. Θα έπρεπε να του είχα ρίξει μπουνιά στο στόμα αλλά δεν το έκανα. Παραήταν γέρος και τότε.

Αυτός που θα έπρεπε να είχε πάρει σίγουρα OxyContin τον προηγούμενο καιρό είναι ο Donald. Έδωσε στον Biden μια ηθική νίκη, θάβοντας την προσωπική του κληρονομιά και διασφαλίζοντας ότι η μη αναφορά των εγκλημάτων που διαπράττονται από τους Antifa και το κίνημα BLM από τα media, θα κυριαρχήσει. Η υστερία που ακολούθησε μετά την ανοησία του Donald από μια εφημερίδα όπως οι Times, με έκανε πραγματικά να γελάσω. Πού είχε κρυφτεί όλη αυτή η οργή, όταν πόλεις και ιδιωτικές επιχειρήσεις κάηκαν συθέμελα, όταν αθώοι περαστικοί σκοτώθηκαν και όταν αστυνομικά τμήματα καταλήφθηκαν και ανατινάχθηκαν στο Portland; Θα σας πω πού ήταν: Εθελοτυφλούσαν όσο βοηθούσαν την Kamala Harris να συγκεντρώσει 35 εκατομμύρια δολάρια για να υπερασπιστεί τους ταραχοποιούς. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, οι εγκληματίες αλώνιζαν ανενόχλητοι, όσο οι ταραχές και οι λεηλασίες παρουσιάζονταν από το Εθνικό Δημόσιο Ραδιοφωνικό δίκτυο ως «νόμιμες πράξεις διαμαρτυρίας». Ενώ συγχωρεί τη βία, ή στην περίπτωση των NY Times την αγνοεί, ο κόσμος των media είναι τώρα σοκαρισμένος. Σοκαρισμένος που οι διαδηλωτές του Trump επιτέθηκαν στη «δημοκρατία μας». Ακόμη και ο Λοχαγός Renault ( ο γάλλος αρχηγός της αστυνομίας στην ταινία Casablanca, τον υποδύθηκε ο Claude Rains), θα ντρεπόταν με αυτά τα διπλά στάνταρ.