του Χρήστου Ζαμπούνη

Πώς μπορεί κανείς να ζήσει σε μία κοινωνία διχασμένη από το χρώμα; Κατά πόσον, εάν είναι κανείς λευκός, μπορεί να αναλάβει τη ευθύνη της παρελθούσης Ιστορίας; Ποια είναι η απόστασις ανάμεσα στην ιδεατή συμφιλίωση και την πραγματικότητα; Πώς μπορεί μία κοινωνία να απαλλαγεί από την νεύρωση της αποικιοκρατίας και της σκλαβιάς; Αποτελεί η βία έναν τρόπο καθάρσεως για τους μαύρους; Σε τι βοηθάει τον λευκό η ενοχική συμπεριφορά;

Μία δήλωσις της εγγονής του Ζαν-Μαρί Λε Πεν και ανηψιάς της Μαρίν Λε Πέν, Μαριόν Μαρεσάλ, ήλθε να βάλει φωτιά στον διάλογο που έχει εκσπάσει εσχάτως, μετά την δολοφονία από αστυνομικό του Τζωρτζ Φλόϋντ στην Μιννεάπολη των Η.Π.Α. Είπε, μεταξύ άλλων, η 30χρονη φέρελπις πολιτικός: «Αριστερά γκρουπούσκουλα που αυτοαποκαλούνται αντιρατσιστικά, ζητούν όχι μόνον να γονατίσουμε, αλλά επί πλέον να βρωμίσουμε την μνήμη των προγόνων μας, να φτύσουμε την Ιστορία μας, να απεμπολίσουμε την κληρονομιά μας, να αποκαθηλώσουμε τα αγάλματά μας». Η απάντησις της θείας της και προέδρου του Rassemblement National ήταν εξ’ ίσου σκληρή: θεώρησε ότι η Μαρεσάλ έπεσε σε μία διπλή παγίδα, της φυλετοποιήσεως και της αμερικανοποιήσεως. «Τίποτε δεν κτίζεται στην Γαλλία αναλόγως της κοινότητος», σχολίασε ανοίγοντας έναν νέο κύκλο ενδο-οικογενειακής λευκής διαμάχης.