του Χρήστου Ζαμπούνη

Έλαβα, προχθές, όπως και άλλοι δημοσιογράφοι, μία καλαίσθητη πορτοκαλί υφασμάτινη τσάντα με τα έντυπα του 61^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ανοίγοντάς την είχα μία γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά, γιατί ο Κινηματογράφος είναι μία από τις δύο μεγάλες μου αγάπες, μαζί με την Λογοτεχνία, στον τομέα των Γραμμάτων και Τεχνών βεβαίως, διότι στους άλλους τομείς υπερισχύουν το Στέμμα και ο Π.Α.Ο.Κ. Πικρή, διότι παρ’ ότι ευρισκόμουν στην γενέθλια πόλη εκείνη την εποχή, δεν ηδυνήθην να παραστώ σε καμμία προβολή, ούτε στο «Ολύμπιον» ούτε στις Αποθήκες του λιμανιού.

Στενοχωρήθηκα που δεν θα βίωνα την συλλογική θέαση, την σινεφίλ έξαψη, τον ατέρμονο σχολιασμό των ταινιών στα στέκια της πόλεως. Τι και αν 80.000 θεαταί συνεδέθησαν κατά το διάστημα της διάρκειας του Φεστιβάλ (3-15 Νοεμβρίου), για να παρακολουθήσουν διαδικτυακώς, μία ή περισσότερες κινηματογραφικές παραγωγές. Για να μην μακρηγορώ: Το σινεμά στην αίθουσα είναι σαν το ζωντανό φλερτ, ενώ αυτό στον υπολογιστή είναι σαν το online φλερτ.