του sir Taki Theodoracopulos

Οι αναμνήσεις για ‘μενα είναι σαν ένα όμορφα επιμελημένο αντίγραφο, όπου όλα είναι ξεκάθαρα και περιλαμβάνει μόνο τα καλά μέρη. Η γυναίκα μου λέει ότι είμαι αρκετά τυχερός που επιλέγω να θυμάμαι μόνο τα ευχάριστα πράγματα και εννοείται ότι συμφωνώ. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν επιλογή, γίνεται αυτόματα: τα άσχημα πράγματα μαζεύονται αμέσως ώστε να μην ξαναεπιστρέψουν. Υποθέτω ότι πολλοί ηλίθιοι απολαμβάνουν παρόμοια λήθη με τη δική μου, αλλά τότε θα προτιμούσα να με αποκαλούν ηλίθιο παρά έναν βλάκα που πάντα παραπονιέται και βρίσκει λάθος σε όλα και σε όλους.

Περιττό να πω ότι δεν μπορώ να ξεχάσω το Pentonville (φυλακή στο Λονδίνο), αλλά κοιτώντας πίσω στο χρόνο, θυμάμαι μόνο χαρούμενες στιγμές μεταξύ των καταδίκων. Όπως ο Warren, ένας ψηλός μαύρος άνδρας, του οποίου έπρεπε να γράψω την έφεση επειδή ήταν αναλφάβητος, και με τον οποίον μάλωσα επειδή ισχυριζόταν ότι η κράτησή του στη φυλακή καταπατούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα των τεσσάρων –με ανεπίσημο γάμο-συζύγων του, επειδή δεν μπορούσαν να φτάσουν σε οργασμό χωρίς αυτόν. «Βλάκα ν…. δεν ξέρεις ότι όλοι οι Άγγλοι δικαστές είναι ομοφυλόφιλοι και θα αυξήσουν την ποινή σου;» του απάντησα. Ο Warren σιχαινόταν όλους τους λευκούς και συγκεκριμένα τη Margaret Thatcher, άλλα έκλαψε όταν με αποχαιρέτησε. Του άφησα κούτες τσιγάρα και μερικές κάλτσες.

Η φυλακή Pentonville

Πείτε με αναίσθητο, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο χρόνος που πέρασα ως καλεσμένος Της Αυτού Μεγαλειότητος (στη φυλακή) είχε πολύ πλάκα: δύο μεγάλοι καυγάδες, μια νίκη και μια ισοπαλία, αρκετή εξάσκηση, πολύ διάβασμα και καθόλου φασαρία. Τι άλλο να ζητήσει ένας άνδρας; Εντάξει, καθόλου γυναίκες, αλλά δεν μου λείπουν όταν σκέφτομαι το παρελθόν χωρίς αυτές. Ναι, η φυλακή είναι σίγουρα θλιβερή, αλλά σκέφτομαι σε πόσο καλή φυσική κατάσταση ήμουν όσο βρισκόμουν εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και στη Νέα Υόρκη, ένα χυδαίο και επικίνδυνο μέρος που κατοικείται από βλάκες που είναι κολλημένοι στις οθόνες, μια άψυχη κοινότητα χωρίς ανθρώπους, αλλά στο παρελθόν ένα μέρος πολυτέλειας, με σπουδαία δείπνα και την παρέα κομψών και λαμπρών ανθρώπων. Πόσο μόνιμο φαινόταν όλο αυτό αλλά και πόσο γρήγορα εξαφανίστηκε. Κάθε φορά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη, προσπαθώ να γράψω ένα έντονο ερωτικό γράμμα για την πόλη που ήταν κάποτε, αλλά κοιτάζοντας πίσω καταλαβαίνω ότι ήταν τόσο εφήμερη όσο και η νεότητα. Υποθέτω ότι ο λόγος που μου αρέσει να καλώ το θαυμαστό φάντασμα της πόλης είναι για να το ξορκίσω. Δεν πειράζει. Η διαρκής λύπη ποτέ δεν έκανε καλό σε κανέναν, αλλά η Νέα Υόρκη ήταν αυτή η πλευρά του παραδείσου, έστω και για λίγο. Αλλά τι γίνεται με το πώς η Αμερική συνήθιζε να είναι, ένα έθνος χαρούμενων ανθρώπων με λευκούς φράχτες, δείπνα με μεγάλες φέτες κρέατος και μηλόπιτα; Οι τηλεοπτικές σειρές και οι ταινίες ήταν σεβαστές και πατριωτικές και τίποτα ποτέ δεν προκάλεσε θόρυβο. Ήταν όλα αυτά αληθινά ή τα είχε φανταστεί μια πολύ νέα εκδοχή του εαυτού μου; Λοιπόν, ο H.L. Mencken ήταν πραγματικός και τον διάβαζα όσο κανέναν άλλο, εκτός από τον Hemingway και τον Fitzgerald, και αυτό που με διασκεδάζει είναι να σκέφτομαι ποια θα ήταν η πορεία των θλιμμένων και χωρίς χιούμορ αγωνιστών της κοινωνικής δικαιοσύνης του σήμερα. Οι αδαείς Αμερικάνοι δεν μπορούν να κλίνουν ένα ρήμα σωστά ή να εκτιμήσουν μια μεταφορική φράση και έχουν απαγορευμένες αντωνυμίες. Εάν ο Mencken υπήρχε σήμερα, οι «αφυπνισμένοι» Ναζί θα τον είχαν απαγορεύσει μαζί με τον Shakespeare, χωρίς να αναφέρω τον Όμηρο.

Badminton House

Τώρα πίσω στο Λονδίνο, το μυαλό μπερδεύεται με τη διασκέδαση που είχε κάποιος τριγυρίζοντας στα μεγάλα σπίτια της υπαίθρου κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων, συνοδευόμενα με πολύ ποτό. Επίσης, μπερδεύεται διαβάζοντας περιγραφές του λυκόφωτος της αγγλικής ανώτερης τάξης. Ο φθόνος δεν ήταν ένα χαρακτηριστικό που ανακάλυψαν οι Βρετανοί. Πιθανότατα να το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες αλλά το τελειοποίησαν οι Βρετανοί. Πόσο αγαπούν να συνδέουν τα εξοχικά σπίτια και την καλή ζωή με τη σκλαβιά και τα βασανιστήρια. Υπάρχει μια τρομακτική γυναίκα με το όνομα Fowler, καθηγήτρια του κακού γούστου, που βοήθησε στη μετατροπή του British National Trust σε ένα «αφυπνισμένο» δυνατό ηχείο εναντίον των ευγενών. (O Charles Moore του Spectator μάς είχε προειδοποιήσει). Γιατί να μετατρέψεις την ευχάριστη και πράσινη γη της Αγγλίας σε αυτό που γράφει η Fowler στο βιβλίο «Green Unpleasant Land», σε ένα μη αναγνώσιμο έργο για όποιον έχει κοινή λογική.

H Fowler είναι το πιθανότερο μια καθόλου ευχάριστη γυναίκα που δεν διψά για τα Σαββατοκύριακα στην ύπαιθρο. Σίγουρα δεν θα την πήγαινα ποτέ στο Bruern, την ας πούμε προγονική μου εξοχική κατοικία, η οποία μετονομάστηκε χωρίς νόημα σε Coke Hall από τους απρόσκλητους. Είχα 10 με 12 επισκέπτες κάθε Σαββατοκύριακο, και μέσα στην εβδομάδα θα συναντιόμασταν όλοι στο Annabel’s και στο Tramps. Τώρα υπάρχει μια σταθερή τάση από την Αριστερά όχι μόνο για να υπονομεύσει την κοινωνία αλλά και να ξεγράψει το παρελθόν και να διδάξει στους ανθρώπους να περιφρονούν την ιστορία τους. Σε αυτό οι Βρετανοί ακολουθούν τους Αμερικανούς, των οποίων η ένδοξη ιστορία χρονολογείται 5 χιλιάδες χρόνια πριν αυτή των Ελλήνων. Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι σύγχρονοι Savonarola είναι να διαγράψουν τις μνήμες μου, τους χορούς στο Badminton και το Blenheim, τα Σαββατοκύριακα στο Wilbury Park με τις κόρες της οικογένειας Grenfell να «ανθίζουν», τη θέαση του πατέρα του τωρινού Δούκα του Beaufort να νικά τον Luis Basualdo στο τρόπους συμπεριφοράς ή τη συνήθεια του Nicky Haslam να χρησιμοποιεί ηλεκτρόδια όσο έκανε σεξ και να σβήνουν τα φώτα των μισών αρχοντικών της Αγγλίας.

Annabel’s club

Αλλά αυτά τα φώτα εξακολουθούν να τρεμοπαίζουν και όμοιοι της Fowler δεν πρόκειται να τα σβήσουν, όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω έτοιμοι να υπερασπιστούν την ιστορία τους. Οπαδοί και ακόλουθοι της Fowler, είστε ευπρόσδεκτοι να πάτε στο Αφγανιστάν, όπου η διαγραφή του παρελθόντος είναι της μόδας, όσο εγώ θα μετακομίζω στο Glebe Place.