του Χρήστου Ζαμπούνη

Μπορεί η πανδημία να έχει περιορίσει το όνειρο των καλοκαιρινών διακοπών για αρκετούς κατοίκους της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας, όμως η μεγάλη της ακτογραμμή, σχεδόν 14.000 χιλιόμετρα, προσφέρει μια σωτήρια ανάσα διεξόδου. Φευ! Στις παραλίες, και δη στις οργανωμένες ή πολυσύχναστες, διαπράττονται αρκετά από τα πλέον επαχθή «εγκλήματα» του savoir vivre. Ας εκκινήσουμε με τις εμφανίσεις των λουομένων.

Η εικόνα του/της ευτραφούς κυρίου/κυρίας με το μικροσκοπικό μαγιό στοιχειώνει την όραση αρκετών παραθεριστών. Ο ήχος, επίσης, της δυνατής φωνής στο κινητό, μιας φωνής που συζητά ασήμαντα, συνήθως, θέματα με τη σοβαρότητα αρχηγού ΓΕΕΘΑ, δονεί ακόμα και τον παφλασμό της θαλάσσης. Θα ήτο παράλειψις να μην αναφερθεί κανείς στο φαινόμενο της ρακέτας, καθώς και της μη καταπραϋντικής επιδράσεως που εμπνέει στο νευρικό σύστημα των ανήμπορων θεατών και ακροατών των ομηρικών ρακετομαχιών.

Το τζετ σκι και οι ακροβατικοί ελιγμοί πλησίον της ακτής, επιδειξιομανών νεαρών και μη, μεταφέρουν νοητώς τους κολυμβητάς σε ταινίες με πρωταγωνιστάς καρχαρίες. Το υπαρξιακό ερώτημα και στις δύο περιπτώσεις παραμένει το ίδιο: «Θα γλιτώσω από τα “δόντια” του εάν βουτήξω;». Τέλος, ο καυτός καλοκαιρινός ήλιος συνδέεται ενίοτε με τις ερωτικές περιπτύξεις. Οι διαχύσεις ενίων ζευγαριών παρά θίν’ αλός θυμίζουν σκηνές από το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι». Εδώ ταιριάζει η αμερικανική έκφρασις «get a room». Στον αντίποδα των ανωτέρω υπάρχουν οι ανώτεροι άνθρωποι, που μαζεύουν τα σκουπίδια, όχι μόνον τα δικά τους, αλλά και ολόκληρης της παραλίας. Το κάνουν συνήθως το δείλι, χωρίς ιαχές και τυμπανοκρουσίες, έχοντας υπ’ όψιν τη φράση του Θεοδώρου Ρούσβελτ: «Χρέος μας είναι να παραδώσουμε τη Γη καλύτερη από ό,τι την παραλάβαμε».

Photo Credit: Mr Gene Lesser