του Χρήστου Ζαμπούνη

Στα τέλη του προηγουμένου αιώνος, ο Homo neogreco, μαζί με τα πούρα, τα ακριβά αυτοκίνητα, τη σαμπάνια, τα λουλούδια στα μπουζούκια, τις βίλες στη Μύκονο και τις μετοχές της Κλωνατέξ, ανεκάλυψε και το χειμερινό ski. Η Αράχωβα στις κλιτύς του Παρνασσού έγινε το νέο El Dorado των κάθε είδους εργολάβων και κατασκευαστών, με τον Άγιο Αθανάσιο να ακολουθεί κατά πόδας στη Βόρειο Ελλάδα.

Εκείνη τη «χρυσή» εποχή του Χρηματιστηρίου, υπερμεγέθεις ουρές αυτοκινήτων παρετηρούντο στις ανωφέρειες των ανωτέρω χιονοδρομικών κέντρων την Παρασκευή και στις κατωφέρειες την Κυριακή. Όπως συμβαίνει με κάθε τι καινούργιο και άγνωστο, εσημειώθησαν αρκετές παρατυπίες αλλά και αρκετά ευτρπελα. Η εικόνα γνωστού επιχειρηματία να «καρφώνεται» πάνω σ’ ένα δένδρο, θέλοντας να κάνει επίδειξη στην παρέα του, και να σπάει την κλείδα του με στοιχειώνει ακόμη. Η ασφάλεια είναι ο πρώτος κανών των χειμερινών sports. Όχι μόνον η δική μας, αλλά και των υπολοίπων χιονοδρόμων, οπότε, εάν είμεθα ταχύτεροι και θέλουμε να προσπεράσουμε τους αργούς, φροντίζουμε να το κάνουμε σε σχετική απόσταση. Επίσης, εάν δεν έχουμε το αντίστοιχο επίπεδο, αποφεύγουμε τις μαύρες και τις κόκκινες πίστες, για ευνοήτους λόγους. Οι στάσεις, εάν θέλουμε να ξεκουρασθούμε ή δεν αντέχουν τα πόδια μας, δέον να γίνονται στην άκρη της πίστας και όχι στο κέντρο αυτής. Στην περίπτωση, δε, που είμεθα αρχάριοι, μια σειρά μαθημάτων με δάσκαλο είναι απαραίτητος. Η ειρωνεία σε αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με το άθλημα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στα ελληνικά βουνά και όχι μόνον, και αποτελεί ένα καθαρό δείγμα αγενείας. Το ίδιο ισχύει και με τον μη σεβασμό της σειράς στους αναβατήρες, κοινώς lifts.

H χρηματοοικονομική κρίσις που ενέσκηψε μετά το 2008 και ταλάνισε τη χώρα μας έως προσφάτως, ξεκαθάρισε κάπως το τοπίο στα χιονοδρομικά κέντρα. Εκείνο –φευ!– που δεν ξεκαθάρισε τελείως είναι οι κακοί τρόποι των νεοεισελθέντων στο «βασίλειο του Μαμωνά». Οι οποίοι θεωρούν εαυτούς «βασιλείς των ορέων και των λαγκαδιών».