του Χρήστου Ζαμπούνη

Κάθε πρωΐ, λίγο πριν πάω στο γραφείο, σταματώ σε ένα cafe του Κολωνακίου όπου παραγγέλνω έναν americano και μία baguette, για να τα πάρω μαζί μου. Το προσωπικό που με σερβίρει, σπανίως είναι το ίδιο, αφού αλλάζει με την ταχύτητα που αλλάζουν οι προπονητές ποδοσφαίρου ελληνικών ομάδων. Παρατηρησίς σημασίας: δεν χαμογελούν σχεδόν ποτέ. Παρόμοια καταστασίς όσον αφορά στην ψυχολογία των σερβιτόρων αντικρύζω και σε άλλα καταστήματα εστιάσεως.

Ίσως να φταίει ο κορωνοϊός, ίσως να φταίνε τα Μνημόνια, ίσως να φταίει η γειτονιά, ίσως να φταίει που ο Π.Α.Ο.Κ. δεν πήρε εφέτος το πρωτάθλημα. Αστειεύομαι, αλλά παρηγορούμαι, διότι το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Ένας Άγγλος δημοσιογράφος ανεκάλυψε, προσφάτως, γιατί οι Γάλλοι σερβιτόροι, και πιο συγκεκριμένα οι Παριζιάνοι, είναι αγενείς. «Φταίει η Γαλλική Επανάστασις», απεφάνθη σε εμβριθές άρθρο του στους «Financial Times».

«Οι αρχές της για “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα” έχουν μεταγγισθεί στο αίμα τους και θεωρούν ότι η συμπάθεια προς τον πελάτη δέον να εκληφθεί ως υποταγή». Στην ίδια χώρα, το 78% των πελατών cafes δήλωσαν ότι έχουν σερβιρισθεί τουλάχιστον μία φορά από αγενή σερβιτόρο. Φαίνεται πως το υπόλοιπο 22% δεν συχνάζει σε παρισινά cafes.