Σήμερα είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι στο βλέμμα του κοινού. Η δυνατότητα να είσαι στην αφάνεια είναι τώρα το παρελθόν, η τεχνολογία μάς έκανε όλους «διασημότητες». Οι απειλές για την αφάνειά μας αυξάνονται, επειδή η τεχνολογία καθιστά τις προσωπικές μας πληροφορίες εύκολες και φθηνές για να συγκεντρωθούν, να αρχειοθετηθούν και να αναλυθούν. Ακόμα και ψιθυρίζοντας σε έναν φίλο, σε ένα γεμάτο εστιατόριο ή καφέ, μπορεί να μην είναι αρκετό για να προστατεύσουμε την αφάνειά μας αν οι κάμερες κάποτε θα είναι εξοπλισμένες με λογισμικό για να διαβάσουν τα χείλη. Η αφάνεια είναι πολύ καλή αν δεν είναι κάποιος μεγαλομανής. Οποιοσδήποτε μπορεί να ζει την καθημερινή ρουτίνα του, χωρίς να κρίνεται, να του στέλνουν ανεπιθύμητες διαφημίσεις ή να τον κουτσομπολεύουν. Η αφάνεια καθιστά δυνατές τις προσωπικές σχέσεις, μας επιτρέπει επιλογές και μας προστατεύει από το να γνωρίζουν όλοι τα του οίκου μας. Τέλος, μας προστατεύει από το να είναι κανείς συμβατικός και προσφέρει ελευθερία επιλογής. Η στέρηση της αφάνειας κάποιου είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας αλλαγής των όρων του παιχνιδιού.

Είχα μια εμπειρία αλλαγής παιχνιδιού πρόσφατα στη Νέα Υόρκη. Ο μικρότε- ρος γιος του David Niven, Jamie, τώρα ένας ηλικιωμένος και λίγο υπέρβαρος, πλησίασε στο τραπέζι μου και ανακοίνωσε ότι είδε ένα βίντεο με εμένα να γευματίζω με δύο φίλους κάπου. Το είπε αυτό μπροστά σε δύο κυρίες που ήμουν μαζί, μία από τις οποίες είχε θέσει στο παρελθόν ζητήματα, και συγκεκριμένα η σύζυγος. Ευτυχώς το βίντεο έδειχνε εμένα με τη σχεδιάστρια Carolina Herrera και τον σύζυγό της, που είναι κοινωνικοί φίλοι, οπότε μετά από μια αμήχανη παύση ο Jamie Niven είπε «αντίο» και μας άφησε. Ήταν το τέλος της ιστορίας και για μια φορά είχα κάνει κάτι αθώο, όπως εκείνο το γεύμα.

Ωστόσο, σκεφτόμενος το παρελθόν, είμαι εξοργισμένος. Κάποιος που δεν γνωρίζω και πιθανότατα δεν έχω ακούσει ποτέ προτάσσει ένα «έξυπνο τηλέφωνο» και καταγράφει βίντεο από μακριά, παρακολουθώντας κάθε μου κίνηση για τα μάτια αγνώστων σε εμένα. Στη συνέχεια, το δημοσιεύουν στο διαδίκτυο για να το δει οιοσδήποτε, σαν να ήμουν παγκόσμια φιγούρα. Δεν είμαι ούτε εκπαιδευμένος κομάντο ούτε ηθοποιός, ούτε είμαι δημόσιο πρόσωπο σαν πολιτικός, αλλά κάποιος που διαφυλάσσει την ιδιωτικότητά του. Όταν το σκεφτείτε, θα πρέπει η πράξη να είναι παράνομη, ακόμα και να τιμωρείται με ποινή φυλάκισης. Η ιδιωτικότητα είναι μαζί με την υγεία τα πιο πολύτιμα δώρα μας. Όχι πια. Η τεχνολογία είναι για την ιδιωτικότητα ό,τι είναι ο Netanyahu για τους Παλαιστινίους. Δεν θέλω κανένα μέρος της «selfie ζωής». Έχει σχεδιαστεί για να τη ζουν ηλίθιοι.

Ξέρω, ακούγομαι παλιός, αλλά είμαι, και ο παλιός δεν είναι αναγκαστικά λάθος όταν πρόκειται για ορισμένα πράγματα. Όπως η ιδιωτική ζωή ή η επαφή πρόσωπο με πρόσωπο, κάτι που δεν γίνεται πλέον μεταξύ των νέων. Έχω βγει με κάποιες πολύ όμορφες γυναίκες στην εποχή μου, αλλά ποτέ δεν ξόδεψα ώρες πάνω σε μια μηχανή που τους μιλούσε. Καμία οθόνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εγγύτητα με την επιθυμία της καρδιάς σας. Εσείς οι φαντασμένοι νεαροί δεν ξέρετε τι χάνετε.

Το να ζει κάποιος τη ζωή του στο διαδίκτυο πρέπει να είναι καταθλιπτικό. Προσωπικά θα προτιμούσα να είμαι μόνος σε ένα έρημο νησάκι και να μαγειρέψω τα ψάρια που θα πιάσω, από το να κοιτάζω εκείνη την αναθεματισμένη οθόνη όλη την ημέρα. Θα είχα σπάσει τις καρύδες με μια κίνηση καράτε, θα έτρεχα κόντρα στον άνεμο στην παραλία, θα κολυμπούσα και θα διάβαζα βιβλία όλη την ημέρα. Μια εβδομαδιαία γυναικεία επίσκεψη θα ήταν απίστευτη. Αλλά κανένα smartphone ή οποιαδήποτε συσκευή με οθόνη. Αλλιώς η ποινή θα ήταν το ρίξιμο στους καρχαρίες. Και το πράγμα χειροτερεύει. Κάποιος δισεκατομμυριούχος της Silicon Valley ανακοίνωσε πρόσφατα ότι «δεν έχετε ιδιωτική ζωή, ξεπεράστε το», αλλά, αν μπορούσα, θα έπαιρνα αυτόν τον απαίσιο τύπο στο έρημο νησί μου και θα ήθελα να τον χρησιμοποιήσω ως makiwara (αντίστοιχο του σάκου του μποξ στο καράτε). Οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί, μοιράζονται με φρενίτιδα τα πιο εκτεθειμένα μυστικά τους. Αυτό, φυσικά, σημαίνει το τέλος της απιστίας ή της παράνομης αγάπης, όπως προτιμώ να την ονομάζω. Απλώς σκεφτείτε ποια μεγάλη ιστορία θα είχαμε στερηθεί αν υπήρχε η τεχνολογία από αμνημονεύτων χρόνων; Ο Μενέλαος θα είχε σκοτώσει τον Πάρι και δεν θα είχαμε ποτέ την Ιλιάδα ή την Οδύσσεια. Ο Καίσαρας θα είχε ακούσει τους συνωμότες και θα τους έδειχνε την ταινία πριν τους εκτελέσει. Και η Ζοζεφίνα δεν θα τολμούσε να απιστήσει στον Μέγα Ναπολέοντα. Και, μιλώντας για σπουδαία γεγονότα, θα γνωρίζαμε σίγουρα ποιος ήταν ο άντρας χωρίς κεφάλι στη φωτογραφία με τη Δούκισσα του Argyll (ερωτικό σκάνδαλο στη Βρετανία, στα ’60s). Ω, καλά, πρόκειται να γίνει πολύ χειρότερο, χωρίς «εάν» και «αλλά» γι’ αυτό.