του Χρήστου Ζαμπούνη

Το έχουμε παρατηρήσει στον καθημερινό μας βίο, ενίοτε υπήρξαμε και εμείς πρωταγωνισταί. Καθυστερούμε, για παράδειγμα, σε ένα rendez-vous και επιδιδώμεθα σε σωρεία σεναρίων, περί κινήσεως, οικογενειακών καταστάσεων, θεμάτων υγείας, και ο κατάλογος είναι μακρύς. Μας σταματά ένας τροχονόμος για βεβαιωθείσα παράβαση και εφευρίσκουμε ένα «κάρο» εξηγήσεις. Χαμένος χρόνος. Είναι καλύτερο να σφάλλεις από το να δικαιολογείσαι, έλεγαν οι παλαιότεροι. Παρακολουθώ την υπόθεση των Τεμπών ως πολίτης και ως συγγενής θύματος. Ούτε ο πρώτος μου εξάδελφος, που έχασε τον 27χρονο υιό του, ούτε εγώ ο ίδιος συμμετέχουμε στο συλλογικό όργανο που εδημιουργήθη από την Μαρία Καρυστιανού, παιδίατρος στο επάγγελμα. Ο λόγος; Το πένθος μας είναι σιωπηλό. Αυτό δεν μας εμποδίζει να θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια για το τι συνέβη πραγματικά στις 28 Φεβρουάριο 2023, κοντά στον οικισμό Ευαγγελισμός των Τεμπών Λαρίσης, όταν ο επιβατικός συρμός Intercity 62 συνεκρούσθη με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο θάνατος 57 και ο τραυματισμός 85 επιβατών. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, ακούμε δικαιολογίες. «Ποιο είναι το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου;», ρώτησαν κάποτε τον Winston Churchill. Αυτός απήντησε: «Των δικαιολογιών».