H Κ2 είναι η δεύτερη πιο θανάσιμη κορυφή, πάνω των 8 χιλιομέτρων, και η δεύτερη ψηλότερη στη Γη μετά το Έβερεστ, με ύψος 8.611 μέτρα. Είναι μέρος της οροσειράς Καρακορούμ και βρίσκεται στα σύνορα Πακιστάν και Κίνας. Η ανάβαση από την Κινεζική μεριά είναι πιο επικίνδυνη και γι’ αυτό το λόγο οι αναβάσεις γίνονται από την Πακιστανική πλευρά.

Tο όνομα Κ2 προέκυψε από την σημειογραφία που χρησιμοποιήθηκε στη Μεγάλη Τριγωνομετρική Μελέτη. Υπάρχουν μια σειρά από διαδρομές για το Κ2, με κάπως διαφορετικό χαρακτήρα, αλλά όλες μοιράζονται κάποιες βασικές δυσκολίες. Πρώτον, είναι το ακραία υψηλό υψόμετρο και η προκύπτουσα έλλειψη οξυγόνου: υπάρχει μόνο το ένα τρίτο οξυγόνου διαθέσιμο στον ορειβάτη στην διαδρομή προς την κορυφή του Κ2, πάνω από τα 8.000 μέτρα, σε σχέση με αυτό που υπάρχει στο επίπεδο της θάλασσας. Δεύτερον, είναι οι ακραίες καταιγίδες διάρκειας αρκετών ημερών, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα πολλούς θανάτους ορειβατών.

Το τρίτο είναι οι απότομες, εκτεθειμένες διαδρομές που καθιστούν την επιστροφή πιο δύσκολη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Παρά τις πολλές προσπάθειες δεν υπήρξαν επιτυχείς αναβάσεις στη διάρκεια του χειμώνα. Όλες οι μεγάλες αναρριχητικές διαδρομές βρίσκονται στην πακιστανική πλευρά, όπου βρίσκεται και η κατασκήνωση βάσης. Οι πρώτοι που κατέκτησαν την κορυφή του Κ2 ήταν μια ιταλική ορειβατική ομάδα στις 31 Ιουλίου 1954. Η αποστολή είχε επικεφαλής τον Ardito Desio, και δύο ορειβάτες, τον Lino Lacedelli και τον Achille Compagnoni. Η ομάδα περιλάμβανε έναν Πακιστανό. Επίσης, στην επιτυχία της αποστολής συνέβαλλαν ο Walter Bonatti και ο Amir Mahdi, ο οποίοι μετάφεραν φιάλες οξυγόνου στα 8.100 μέτρα για τους Lacedelli και Compagnoni.

Η συνήθης διαδρομή της ανάβασης, η οποία χρησιμοποιείται πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη οδό, είναι η Spur Abruzzi, που βρίσκεται στην πλευρά του Πακιστάν, σε ανάμνηση της πρώτης απόπειρας από τον Luigi Amedeo, δούκα του Abruzzi το 1909. Αυτή είναι η νοτιοανατολική κορυφογραμμή της κορυφής, που υψώνεται πάνω από τον παγετώνα Godwin Austen. Σε υψόμετρο 5.400 μέτρων βρίσκεται η σύνθετη κατασκήνωση βάσης. Η διαδρομή ακολουθεί μια εναλλασσόμενη σειρά των νευρώσεων των βράχων μέσα από πεδία με χιόνι και πάγο. Έχει δύο γνωστά χαρακτηριστικά, την «Καμινάδα Σπιτιού» και τη «Black Pyramid». Πάνω από τη «Μαύρη Πυραμίδα», επικίνδυνα εκτεθειμένες, και δύσκολο να πλοηγηθείς πλαγιές, οδηγούν στον ευδιάκριτο «ώμο», και από εκεί στην κορυφή. Το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο είναι ένα στενό μονοπάτι, γνωστό ως «συμφόρηση», το οποίο τοποθετεί τους ορειβάτες επικίνδυνα κοντά σε έναν τοίχο, γνωστό ως «serac», που σχηματίζει ένα βράχο πάγου στα ανατολικά της κορυφής. Την 1η Αυγούστου 2008, μια ομάδα από ορειβάτες χάθηκε όταν ένα «serac» κατέρρευσε και έσπασε τα σχοινιά τους. Τους επιζώντες τους είχαν δει από ένα ελικόπτερο, αλλά οι προσπάθειες διάσωσης παρεμποδίσθηκαν από το ακραίο υψόμετρο. Έντεκα δεν βρέθηκαν ποτέ και θεωρούνται νεκροί.