του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο πρώτος κανών της Παιδαγωγικής είναι ότι αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς σε ανθρώπους, προκρίνοντας τους χαρακτηρισμούς σε πράξεις. Δεν λέμε, επί παραδείγματι, «είσαι κακό παιδί», αλλά «αυτό που έκανες δεν είναι σωστό».

Στο πρώτο debate μεταξύ του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών και νυν προέδρου των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τραμπ και του του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζο Μπάϊντεν ο ανωτέρω κανών παρεβιάσθη πλείονες της μίας φοράς. «Είσαι χαζός», είπε ο ένας, με τον έτερο να αποκρίνεται «είσαι κλόουν».

Δεν ήταν ο μόνος κανών που δεν εσεβάσθησαν και οι δύο υποψήφιοι για το ανώτατο αξίωμα των Η.Π.Α. Στο κεφάλαιο «Το Savoir Vivre στην τηλεόραση», του ομωνύμου βιβλίου, υποστηρίζω σθεναρώς ότι δεν διακόπτουμε τον συνομιλητή μας προτού ολοκληρώσει την σκέψη του. Αυτό ισχύει σε κάθε συζήτηση.

Προσπάθησα να μετρήσω στην χθεσινή τηλεμαχία πόσες φορές διέκοψε ο ένας τον άλλον, με τον Ντόναλντ Τραμπ να έχει τα πρωτεία. Ήταν, εάν ήθελα να χρησιμοποιήσω ένα και μόνο κοσμητικό επίθετο, μία βιαία αναμέτρησις, με τον συντονιστή της συζητήσεως να χάνει συχνά τον έλεγχο.

Οι δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν αμέσως μετά το πέρας του debate έδωσαν νικητή τον Μπάϊντεν, όμως ο σίγουρα χαμένος ήταν ο πολιτισμένος τρόπος ανταλλαγής απόψεων.