Ο Slim Aarons (1916-2006) ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς καταγραφείς των διασημοτήτων και της κοινωνικής ζωής του 20ου αιώνα. Για πάνω από έξι δεκαετίες, φωτογράφισε μερικούς από τους πιο γοητευτικούςανθρώπους, στους πιο επιθυμητούς προορισμούς του πλανήτη.

της Μαριανίνας Πάτσα

Στη χρυσή εποχή του glamour, ο Aarons απαθανάτισε με τη δική του ιδιαίτερη ματιά από την οικογένεια Kennedy και τον Humphrey Bogart μέχρι την Marilyn Monroe και την Grace Kelly. «Φωτογραφίζω γοητευτικούς ανθρώπους να κάνουν γοητευτικά πράγματα σε γοητευτικές τοποθεσίες» έλεγε ο ίδιος. Η οπτική γλώσσα που ανέπτυξε ο Aarons έγινε σύνθημα για την πολυτέλεια, που συχνά μιμείται τους δίδυμους κόσμους της μόδας και της διαφήμισης. Αν και οι εικόνες του Aarons θα μπορούσαν να περάσουν άνετα για φωτογράφιση της Vogue, ο ίδιος εργαζόταν χωρίς στυλίστες ή τεχνητό φωτισμό, αποτυπώνοντας τα θέματά του μόνο με τα δικά τους ρούχα, για έναν αέρα αυθεντικότητας. Με αυτόν τον τρόπο απαθανάτισε μια χρυσή εποχή πλούτου, προνομίων, ομορφιάς και αναψυχής που συνέβη παράλληλα αλλά αρκετά ξεχωριστά από το πολιτιστικό και πολιτικό σκηνικό του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.

Η απόφασή για τη θεματική των φωτογραφιών του ήρθε πολύ συνειδητά. Όπως τα περισσότερα αγόρια που μεγάλωναν σε φάρμα στο New Hampshire στις αρχές της δεκαετίας του ‘40, έτσι κι εκείνος ήθελε να δει τον κόσμο. Σε ηλικία 18 ετών κατατάχθηκε λοιπόν στον στρατό. Εργάστηκε στη Στρατιωτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών εμφανίζοντας αρχικά τα φιλμ («το χαμηλότερο επίπεδο του φωτογράφου»)και αργότερα υπηρέτησε ως φωτογράφος μάχης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως ένιωσε πως κουράστηκε να γίνεται μάρτυρας της βίας και της απόγνωσης. Έτσι, όταν το περιοδικό Life του πρότεινε να καταγράψει με τον φακό του τον πόλεμο της Κορέας, ο Aarons είχε αποφασίσει: «Θα φωτογραφίσω μια παραλία μόνο αν έχει πάνω της μια ξανθιά». Κατόπιν μετακόμισε στην Καλιφόρνια και άρχισε να φωτογραφίζει διασημότητες. Εκεί τράβηξε και την δοξασμένη εικόνα του “Kings of Hollywood” από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1957 που απεικονίζει τους Clark Gable, Van Heflin, Gary Cooper και James Stewart να χαλαρώνουν σε ένα μπαρ με επίσημα ρούχα.

Fast forward στο χρόνο κι έφτασε η στιγμή που δεν υπήρχε σχεδόν κανένας αστέρας του κινηματογράφου ή κάποιος Ευρωπαίος με τίτλο, τον οποίο δεν είχε καταφέρει να φωτογραφίσει. Η σοφίτα του γέμιζε με υλικό και μαζί με τον καλό του φίλο, Buz Wyeth, συντάκτη στο Harper & Row, αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα για ένα βιβλίο. Διάφορα ονόματα συζητήθηκαν για το ποιος θα μπορούσε να γράψει τα κείμενα, αλλά ο εκδότης Cass Canfield, επέμεινε στον ίδιο τον Slim που έτσι κι αλλιώς αποκαλούσε τον εαυτό του αφηγητή, όχι φωτογράφο. Ενάμιση χρόνο και χιλιάδες φωτογραφίες μετά, ο κόπος έπιασε τόπο και γεννήθηκε το βιβλίο-ορόσημο μιας εποχής που μέχρι σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει Αμερικανός σχεδιαστής που να μην έχει αντίγραφο του “A Wonderful Time”», λέει ο Michael Kors στο περιοδικό VanityFair. Η Anna Sui το αποκαλεί «βασικό οδηγό για το καλό γούστο». Οι έμποροι σπάνιων βιβλίων το πωλούν μέχρι και 2.000 δολάρια ενώ δεν υπάρχει διακοσμητής που να μην το χρησιμοποιεί για έμπνευση. Φυσικά οι κορυφαίοι συντάκτες των glossy περιοδικών δεν το αποχωρίζονται. Και όσοι το δανείζουν, το χάνουν. «Μόνο η Vogue έχει χάσει 47 αντίτυπα!» ανέφερε κάποτε σε μια συνέντευξη ο Aarons. Κι αν η εποχή της ομορφιάς που απαθανάτισε για κάποιους φαντάζει μακρινή ή ξεπερασμένη, δεν είναι. Διότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, πάντα θα υπάρχουν όνειρα και ξανθά ανέμελα κορίτσια που θα μαυρίζουν στις παραλίες κάτω από τον λαμπερό ήλιο.