WHAT HAPPENS IN VEGAS | MANCODE STYLE

του Μισέλ Νικολαρέα

Την αποκαλούν «Sin City», πόλη της αμαρτίας, πράγμα που είναι τουλάχιστον ειρωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το Las Vegas οφείλει την ύπαρξή του στην Εκκλησία των Μορμόνων και στη χρηματοδότηση της τράπεζάς τους. Το LV, που σε «ελεύθερη μετάφραση» θα ονομαζόταν «Λιβαδειά», πήρε το όνομά του από τον Ισπανό έμπορο Antonio Armijo, ο οποίος, περνώντας από την περιοχή το 1829 και αντικρίζοντας την ελάχιστη βλάστηση που υπήρχε, αναφώνησε ειρωνικά:

«Διασχίσαμε την έρημο και φτάσαμε στα λιβάδια (Las Vegas). Η ευρύτερη περιοχή, αλλά και ολόκληρη η πολιτεία της Νεβάδα, είναι η πιο ξηρή και άνυδρη επαρχία της Βόρειας Αμερικής».

Η ιστορία της πόλης βασίζεται αποκλειστικά σε «ειρωνικά» γυρίσματα της τύχης και σε «δίπολα» αντικρουόμενων συμφερόντων, όπως η σχέση της Εκκλησίας των Μορμόνων με τον τζόγο και η χρηματοδότηση των καζίνο από την τράπεζά της.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι πρώτοι Μορμόνοι έφτασαν στην περιοχή το 1855, με σκοπό την εξάπλωση της θρησκείας τους. «Κυνηγημένοι» από την ανατολική ακτή της Αμερικής, αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην άγονη και αφιλόξενη περιοχή όπου βρίσκεται το LV. Κανείς δεν ήθελε να πάει εκεί, κανείς δεν θα τους έδιωχνε. Σ’ ένα γύρισμα της τύχης το 1905, ο Αμερικανικός Σιδηρόδρομος αποφασίζει να κάνει στάση στην περιοχή, καθώς το ταξίδι προς την Καλιφόρνια ήταν πολυήμερο και κουραστικό. Με την άφιξη του πρώτου τρένου ουσιαστικά ιδρύθηκε και η πόλη.

Η πρώτη μεγάλη ανάπτυξη ήρθε το 1931, με την κατασκευή του φράγματος Χούβερ. Χιλιάδες εργάτες από όλη την Αμερική, που προσπαθούσε να συνέλθει από το Κραχ του 1929, βρέθηκαν ξαφνικά σε απόσταση αναπνοής από το LV. Η πόλη έγινε η «όαση» που οι εργάτες έψαχναν για να «σβήσουν» την κούρασή τους, πίνοντας μια κρύα μπίρα, κάνοντας ένα δροσερό μπάνιο ή ξοδεύοντας το μεροκάματό τους στο τοπικό καζίνο-πορνείο. Ο τζόγος και η πορνεία ήταν νόμιμα στην πολιτεία της Νεβάδα, και με την έλευση των εργατών του φράγματος η ζήτηση «χώρων αναψυχής» εκτοξεύτηκε. Τα πρώτα καζίνο ουσιαστικά ήταν σαλούν με άχυρο στο δάπεδο, πτυελοδοχεία στις γωνίες και «διαθέσιμα» κορίτσια στον πρώτο όροφο.

Τα καζίνο με τη μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα του «οράματος» ενός κακοποιού, του πιο σκληρού στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή, του Benjamin «Bugsy» Siegel. Εκεί όπου όλοι έβλεπαν έρημο, «άξεστους» επαρχιώτες, βρώμικους εργάτες, ο «Bugsy» είδε ότι στο LV θα μπορούσε να γίνει ο βασιλιάς του τζόγου. Εκεί δεν θα ήταν γκάνγκστερ, αλλά «ξενοδόχος». Το ξενοδοχείο-καζίνο Flamingo άνοιξε το 1946 και από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Αν και ο «Bugsy» βρέθηκε νεκρός το 1947, το «όνειρό» του δεν τέλειωσε μαζί του. Με τον ίδιο «εκτός εικόνας», οι υπόλοιπες «οικογένειες» της Μα- φίας αποφάσισαν ότι τα χρήματα που είχαν ήδη δαπανηθεί ήταν πάρα πολλά για να εγκαταλείψουν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, σχεδόν όλες οι «οικογένειες» του Σικάγο είχαν και από ένα καζί- νο στην πόλη. Η τουριστική ανάπτυξη ήταν αλματώδης και ούτε οι πυρηνικές δοκιμές που γίνονταν μόλις 150 μίλια δυτικά της πόλης κατάφεραν να τη σταματήσουν.

Αντιθέτως. Χιλιάδες τουρίστες, αγνοώντας τον κίνδυνο, επισκέπτονταν την περιοχή για να παρακολουθήσουν από κοντά τις δοκιμές, και τα καζίνο το εκμεταλλεύτηκαν διαφημιστικά. Τα μπαρ σέρβιραν κοκτέιλ με ονομασίες όπως «Ατομικό», «Πυρηνική Βόμβα», «Πύραυλος», ενώ το βράδυ διοργανώνονταν καλλιστεία για την ανάδειξη της «Miss Atomic Bomb». Στο ξενοδοχείο Sands, η αίθουσα όπου έδινε παράσταση μια παρέα καλλιτεχνών την οποία οι θεατές ονόμαζαν «The Rat Pack» ήταν κάθε βράδυ ασφυκτικά γεμάτη και συζητιόταν παντού. Οι Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davies Jr., Peter Lawford και Joey Bishop ζουν στιγμές δόξας και το Χόλιγουντ δεν χάνει την ευκαιρία. Το 1960, η ταινία «Ocean’s Eleven», με πρωταγωνιστές τους παρα- πάνω και γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο LV, «σπάει ταμεία» και προσελκύει ακόμα περισσότερους τουρίστες αλλά και καλλιτέχνες στην πόλη.

Ο Elvis Presley ακολουθεί την ίδια «συνταγή» με την ταινία «Viva Las Vegas», το 1964. Ο «βασιλιάς» από το 1969 μέχρι τον θάνατό του, το 1977, έδωσε 837 sold-out παραστάσεις. Ένας καλλιτέχνης ο οποίος συνδύασε την υπερβολή της «περσόνας» του με την πρω- τεύουσα του τζόγου ήταν ο πιανίστας Liberace. Η αμοιβή του για να εμφανίζεται στο ξενοδοχείο Hilton το 1975 ήταν 125.000 δολάρια την εβδομάδα. Ο Liberace ως προσωπικότητα εξέφραζε ακριβώς ό,τι και το LV, την υπερβολή, τη λάμψη, τη χλιδή και το «κιτς», και ο κόσμος το λάτρεψε. Μέχρι το 1966 το LV είχε γίνει ο αγαπημέ- νος «παιδότοπος» όλων, του τουρίστα που ήθελε να ξεφύγει για ένα Σ/Κ, του απαιτητικού τζογαδόρου που κυνηγούσε το όνειρο να «τινάξει την μπάνκα στον αέρα», των μαφιόζων που «ξέπλεναν» δις παράνομων κεφαλαίων μέσω των καζίνο, των τραπεζών που χορηγούσαν δάνεια για την επέκταση των καζίνο, και των σωμα- τείων που ήταν «πίσω» από αυτές τις χρηματοδοτήσεις. Πάνω από 200 εκατ. δολάρια του σωματείου των Teamsters (επαγγελματιών αυτοκινητιστών), του οποίου πρόεδρος ήταν ο Jimmy Hoffa, διοχε- τεύτηκαν μέσω της τράπεζας των Μορμόνων.

Η άφιξη του δισεκατομμυριούχου Howard Hughes το 1966 άλ- λαξε την εικόνα αυτή σε μια πόλη που δεν σταμάτησε να μεταλλάσσεται και να εξελίσσεται. Ο HH έφτασε μυστικά στην πόλη με ιδιωτικό τρένο και εγκαταστάθηκε στην προεδρική σουίτα του 9ου ορόφου στο ξενοδοχείο Desert Inn, ιδιοκτησίας του μαφιόζου Moe Dalitz. Παρέμεινε στη σουίτα, χωρίς ποτέ να βγει από αυτή, για τέσσερα χρόνια.

Ο Dalitz δυσανασχέτησε και επιχείρησε να διώξει τον εκκεντρικό Hughes, καθώς η σουίτα προοριζόταν ως παροχή για τις «Μεγάλες Φάλαινες» –όπως αποκαλούσαν τους δυνατούς παίκτες– και εκείνος δεν είχε «παίξει» ούτε ένα δολάριο στο καζίνο. Ο ΗΗ απάντησε αγοράζοντας απλώς το ξενοδοχείο. Την ημέρα της αγοραπωλησίας, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον προσωπικό του βοηθό, τον ρώτησε το εξής: «Πόσα από αυτά τα παιχνίδια (hotels) είναι διαθέσιμα;». Αγόρασε άλλα έξι σε μία εβδομάδα. Ο «game changer» επιχειρηματίας με την κίνησή του αυτή άνοιξε τον δρόμο και σε άλλους «ευυπόληπτους» επενδυτές. Το 1989, με την ανέγερση του The Mirage από τον Steve Wynn, το LV άρχισε να παίρνει τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα. Οι μαφιόζοι είχαν «εντέχνως» εκδιωχθεί από την πόλη και τη θέση τους είχαν πάρει οι πολυεθνικές εταιρείες. Περπατώντας σήμερα την επτά χιλιομέτρων λεωφόρο που παγκοσμίως είναι γνωστή ως «The Strip», εκεί όπου βρίσκονται όλα τα τεράστια ξενοδοχεία με τα καζίνο, δεν θα συναντήσεις κανένα από τα παλιά κτίρια που βρίσκονταν εκεί.

Η πόλη από το 1905 μέχρι σήμερα δεν σταμάτησε ποτέ να επανεφευρίσκει τον εαυτό της και να μεταλλάσσεται. Από 18 κατοίκους αρχικά σήμερα έχει παραπάνω από 2 εκατομμύρια και την επισκέπτονται 50 εκατ. τον χρόνο. Γιατί το LV πάντα κρατούσε τις υποσχέσεις του και, ακόμα καλύτερα, τα μυστικά του.

What happens in Vegas, stays in Vegas.