του Χρήστου Ζαμπούνη

Την αρχή έκανε η Gaumont International Television με το «Narcos» (2015-2018). Η εκκωφαντική επιτυχία της σειράς, που ενεπνεύσθη από την ζωή του Pablo Escobar, ώθησε τους παραγωγούς στο sequel «Narcos in Mexico» (2018-2021), με ανάλογη υποδοχή από τους συνδρομητάς του Netflix. Ώσπου κάποιος ευφυής νους στην Νότιο Κορέα είπε το προφανές: «Γιατί δεν κάνουμε και εμείς το δικό μας “Narcos”»; «Ναι, αλλά με τι υπόθεση;», υποθέτω θα ερώτησαν οι συνομιληταί του. Παρακολουθώντας, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, το «Narcos Saints» έμεινα ενεός από την ιστορία. Το Suriname το έμαθα όταν ο Diego Biseswar πήρε μεταγραφή στον Π.Α.Ο.Κ. Τότε ανεζήτησα στο Google την πρώην ολλανδική αποικία της Νοτίου Αμερικής. Το ίδιο έπραξε και ένας ταλαιπωρηνένος Νοτιοκορεάτης, όταν ένας συμμαθητής του από το Δημοτικό, ναυτικός στο επάγγελμα, τον ενημέρωσε ότι στην εν λόγω χώρα υπήρχε μία τεράστια επιχειρηματική ευκαιρία. Ποια ήταν αυτή; Τα σαλάχια. Θα ήταν άδικο να αποκαλύψω την συνέχεια της πλοκής, η οποία, όπως είναι πλέον του συρμού στην βιομηχανία της ψυχαγωγίας, είναι based on a true story. Το μόνο που δύναμαι να εισφέρω είναι μία πληροφορία που έλαβα την επομένη από την ειδησεογραφία. «Cocaine: au Suriname, le “sheriff” contre les trafiquants», ήταν ο τίτλος του άρθρου του «Le Point». «Κοκαΐνη στο Σουρινάμ, ο “σερίφης” εναντίον των λαθρεμπόρων», όπου σερίφης είναι ο νέος πρόεδρος της χώρας, Chan Santokhi, πρώην αρχηγός της αστυνομίας, η οποία αστυνομία στο «Narco Saints» παρουσιάζεται ως το δεξί χέρι των ναρκωβαρόνων.

Υ.Γ. Το ήμισυ του ενεργού πληθυσμού της μικρότερης χώρας της Νοτίου Αμερικής ζει από τα ναρκωτικά.