Το πιο παλιό και glamorous τουρνουά τένις έχει βρετανική υπηκοότητα και η ιστορία του ξεκινά πίσω στο 1877. Φέτος δηλαδή κλείνει τα 141 του χρόνια. Πριν καν την έναρξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου και μόλις λίγα χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση και την έναρξη της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας, οι Άγγλοι φορούσαν τα λευκά τους, έπιαναν τις ρακέτες ανά χείρας και επιδίδονταν στο πιο classy άθλημα. Βασιλείς και αριστοκράτες κάθονταν στις κερκίδες για να χειροκροτήσουν και να εκτονωθούν με το θέαμα. Λένε ότι το κεντρικό γήπεδο του Wimbledon μοιάζει περισσότερο με θέατρο, ενώ η έκβαση των αγώνων που συντελούνται εκεί έχει παρόμοια επίδραση στους θεατές με αυτή της αρχαίας κάθαρσης.

Βρετανικό πρωτόκολλο
Μέχρι σήμερα ο θεσμός επιμένει στις παραδόσεις του και ακολουθεί το πρωτόκολλο με συνέπεια και αυστηρότητα έτσι ώστε να διατηρηθεί η αίγλη, ο μύθος και ο συμβολισμός του. Άλλωστε οι Βρετανοί είναι καλοί σ’ αυτό. Είναι το μόνο Grand Slam event, από τα 4 που πραγματοποιούνται παγκοσμίως, που διατηρεί εξ’ ολοκλήρου γήπεδα με γκαζόν –το οποίο μάλιστα το κόβουν και το φροντίζουν καθημερινά με μαθηματική ακρίβεια ώστε να μην ξεπερνάει ποτέ τα 8 χιλιοστά. Ανάλογα φροντίζονται τα χαρακτηριστικά μωβ λουλούδια στις ζαρντινιέρες προκειμένου η όλη ατμόσφαιρα να θυμίζει αγγλικό κήπο. Στα ίδια γήπεδα, όπου οι ανάγκες της τεχνολογίας είναι αυξημένες λόγω παγκόσμιας κάλυψης, απαγορεύεται ρητά να διαταράξει κάτι την αισθητική και την ομοιομορφία του περιβάλλοντος. Τα ηχεία, οι οθόνες, τα καλώδια και λοιπά απαραίτητα αξεσουάρ είναι όλα ντυμένα στα πράσινα. Μην ξεχνάμε ότι το πρωτόκολλο λέει ότι το Wimbledon συμβολίζει πάντα το «τένις στον αγγλικό κήπο».

Το 1877 που πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας στο Wimbledon συμμετείχαν μόνο άντρες. Το 1884 επιτράπηκε η πρόσβαση και στο γυναικείο φύλο, ενώ μόλις το 1913 άρχισαν να γίνονται μεικτοί αγώνες αντρών και γυναικών. Η αμοιβή των νικητών, ανεξαρτήτως φύλου, είναι η ίδια, η οποία σήμερα φτάνει τα 3 εκ. δολάρια. Ωστόσο το τρόπαιο διαφέρει: στου άντρες απονέμεται μια χρυσή κούπα ακριβώς ίδια με αυτή που δινόταν το 1887, ενώ οι γυναίκες λαμβάνουν μια στρογγυλή πλάκα. Κανένας νικητής δεν μπορεί να πάρει το έπαθλο σπίτι του γιατί το πρωτόκολλο λέει ότι τα «ιερά» τρόπαια παραμένουν στο μουσείο του Wimbledon. Αντ’ αυτού παίρνουν από ένα πιστό αντίγραφο. Ώρες προπόνησης και εκατομμύρια επένδυσης προϋποθέτουν τη συμμετοχή των πιο elite παικτών του πιο A-class αθλήματος στη συγκεκριμένη διοργάνωση και η νίκη μοιάζει με υπεράνθρωπη κατάκτηση όταν μιλάμε για το Wimbledon. Όπως έχει πει και ο Federer «Στο Wimbledon πρέπει να είσαι σκληρός ή μάλλον αδίστακτος. Αλλά πάντα να παίζεις δίκαια και οπωσδήποτε με στυλ».

Η αντίφαση
Το αγαπημένο μου fact πάντως σε σχέση με το Wimbledon είναι αυτό με το βογκητό της Maria Sharapova. Έχετε ακούσει τους παίκτες του τένις που κάνουν ένα περίεργο μουγκρητό πάνω στην προσπάθεια τους; Tο 2009 καταγράφηκε στα πρακτικά ότι την ώρα που κοσμικοί jet setters και γόνοι γαλαζοαίματων οικογενειών ντυμένοι στην πένα παρακολουθούσαν από τις κερκίδες τον τελικό γυναικών, η Ρωσίδα πρωταθλήτρια έβγαλε έναν αλλόκοτο ήχο που άγγιξε τα 105 ντεσιμπέλ. Συγκεκριμένα σημειώθηκε ότι ήταν σαν οι θεατές να βρίσκονταν ακριβώς πίσω από μια μοτοσικλέτα που επιτάχυνε νευρικά.

Αυτό ακριβώς είναι νομίζω που κάνει τόσο συναρπαστικό το Wimbledon, ότι μέσα σε αυτά τα καλοφροντισμένα γήπεδα με το πράσινο γκαζόν, τα ρολόγια Rolex να δείχνουν την ώρα και τους θεατές να παρακολουθούν ατσαλάκωτοι και απολαμβάνοντας το κλασικό treat με φρέσκες φράουλες και σαντιγί, κάποιοι από τους πιο δουλεμένους και ικανούς αθλητές στον κόσμο καταθέτουν την ψυχή και το σώμα τους, σπάνε ρεκόρ και πετυχαίνουν θαύματα. Είναι κι αυτή μια μορφή αντίφασης που παραδοσιακά ταιριάζει στα γούστα της αριστοκρατίας. Στην ίδια λογική υπάρχει μια τελετουργία για τους θεατές: τη στιγμή που κάποιος τενίστας πρόκειται να κάνει ένα σημαντικό σερβίς, επικρατεί απόλυτη σιγή και αν δεν είναι αρκετά καλό, το κοινό απαντάει με ένα χαρακτηριστικό «μουρμουρητό» αποδοκιμασίας. Οι Βρετανοί δημοσιογράφοι το καταγράφουν σαν «urrrrr». Πολλοί διάσημοι τενίστες έχουν ομολογήσει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο Wimbledon και ότι είναι ιδιαίτερα αγχωτικό και προσβλητικό για τους ίδιους. Όμως είναι και αυτό μέρος της τελετουργίας, οπότε αυτομάτως γίνεται αποδεκτό. Αν σκεφτούμε ότι η ίδια η Ana Ivanovic, μια από τις καλύτερες σύγχρονες τενίστριες, είχε πει σε συνέντευξη της ότι με το που μπαίνεις στο Wimbledon αυτόματα νιώθεις σημαντικός, μπορούμε να καταλάβουμε και την ψυχολογία των θεατών, που μοιάζουν να περιμένουν μήνες –κάποιοι χρόνια- για να ζήσουν τη μαγεία του σημαντικότερου Grand Slam event.

Dress code
Το All-England Club κρατάει με αυστηρότητα και τρομακτική συνέπεια τον ενδυματολογικό κώδικα που από την αρχή μέχρι σήμερα επιβάλλει οι παίκτες να είναι ντυμένοι στα λευκά –και μόνο στα λευκά. Απαγορεύεται ακόμη και η απόχρωση του κρεμ ή του off-white, ενώ επιτρέπονται μόνο κάποιες γραμμές ή λεπτομέρειες χρώματος με τον όρο να μην έχουν φάρδος μεγαλύτερο από το 1 εκ. Ακόμη και αν κάποιος παίκτης έχει έναν τραυματισμό και πρέπει να φοράει επίδεσμο ή οτιδήποτε άλλο υποστηρικτικό, πρέπει και αυτό να είναι λευκό. Το ίδιο ισχύει και για τα παπούτσια. Το 2013 ο Roger Federer φόρεσε παπούτσια με πορτοκαλί σόλες και του ζητήθηκε να τα αντικαταστήσει. Όσο για τον Andre Agassi, αρνιόταν μέχρι τα 21 του να συμμετέχει στο Wimbledon γιατί του φαινόταν ανόητος αυτός ο χρωματικός περιορισμός προς τους αθλητές. Πάντως η ιστορία λέει ότι ο εν λόγω περιορισμός ισχύει από το 1877 και τέθηκε προκειμένου να μην διακρίνεται η αντιαισθητική στάμπα του ιδρώτα στα ρούχα των παικτών!

της Κέλλυς Σταυροπούλου

photo: courtesy Unsplash