του Πάνου Τάμπη

1980. Η Χάρις Αλεξίου και ο Αντώνης Βαρδής βρίσκονται στο studio. Με μια κιθάρα ο καθένας στον ώμο, ερμηνεύουν από κοινού ένα τραγούδι που δημιούργησαν οι ίδιοι. Λίγο μετά τις πρώτες νότες, η Χάρις ξεκινά: «Ξημερώνει κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ κι αν χαράζει το φως δε φτάνει εδώ…». Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, η Χάρις θα βρεθεί ξανά στο studio, για το ίδιο τραγούδι. Αυτή τη φορά όμως… με τους Onirama, σε μια επανεκτέλεση ατμοσφαιρική και «κομμένη και ραμμένη» στο ύφος του συγκροτήματος. Με αφορμή αυτή τη συνεργασία, ο Θοδωρής Μαραντίνης των Onirama μιλά αποκλειστικά στο MANCODE, για την εμπειρία της συνεργασίας και τα επόμενα βήματά του συγκροτήματος.

Η Χάρις Αλεξίου αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού… Πως προέκυψε η αρχική ιδέα και στη συνέχεια η συνεργασία μαζί της;

H Χάρις Αλεξίου είναι αγαπημένη μου τραγουδίστρια και η φωνή της έχει αποτελέσει γλυκιά συντροφιά σε πολλές στιγμές μου. Από τότε που ασχολήθηκα επαγγελματικά με τη μουσική ήταν μεγάλο μου όνειρο να συνεργαστώ με τη μεγάλη αυτή ερμηνεύτρια και δημιουργό. Είχαμε έρθει αρκετές φορές σε επαφή, για διάφορες σκέψεις που είχαμε, αλλά δεν ήταν ευνοϊκές οι συνθήκες, μέχρι που πριν μερικούς μήνες την πήρα τηλέφωνο και της πρότεινα να συνεργαστούμε στο τραγούδι «Ξημερώνει» που είχε γράψει μαζί με τον Αντώνη Βαρδή. Μου απάντησε αμέσως θετικά και κατευθείαν ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε.

Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία του να συνεργάζεσαι με μια σημαντική ερμηνεύτρια του ελληνικού τραγουδιού; Ποια στοιχεία αντλήσατε και ξεχωρίσατε στην ίδια καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεργασίας;

Ήταν πολύ όμορφο να μπορούμε να έχουμε άμεση ανατροφοδότηση σε κάθε μας σκέψη και ιδέα από την ίδια. Μας βοήθησε πολύ και μας έδωσε κατευθείαν την κατάλληλη κατεύθυνση. Σ’ αυτό ήταν σημαντική και η βοήθεια του παραγωγού της Χάρις Αλεξίου, Μάνου Θεοφίλου, και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

Δώσατε σε ένα τραγούδι που πρωτοκυκλοφόρησε το 1980 μια σύγχρονη και ατμοσφαιρική αύρα, διατηρώντας παράλληλα τη διαχρονικότητά του. Υπήρξε για εσάς μια πρόκληση αυτό το εγχείρημα;

Είναι πάντα μεγάλη πρόκληση να διασκευάζεις ένα «μεγάλο» ή τόσο αγαπημένο τραγούδι. Γιατί έχεις να συγκριθείς με κάτι πολύ δυνατό και οικείο με μεγάλη πιθανότητα να «ξενίσει» ή να απογοητεύσει. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή πως θα το προσεγγίσεις: θάρρος, σεβασμό και φαντασία. Ευτυχώς μας αρέσουν οι προκλήσεις!

Μέσα από επανεκτελέσεις ή διασκευές δίνεται μια ευκαιρία στους νέους ανθρώπους να αγαπήσουν τα τραγούδια που λάτρευαν οι γονείς τους. Ορισμένοι θεωρούν όμως, ότι υπάρχουν και κάποια τραγούδια που δεν θα πρέπει να «αγγίζονται». Ασπάζεστε αυτή την άποψη ή θεωρείτε ότι παίζει ρόλο ο τρόπος με τον οποίο θα τα προσεγγίσει ο κάθε καλλιτέχνης ή συγκρότημα;

Θεωρώ πως αποτελεί «καλλιτεχνικό μας καθήκον» μετά από τόσα χρόνια να παρουσιάζουμε στις νεότερες γενιές τραγούδια με βαθιά ύπαρξη στο χρόνο, να τα ανακαλύπτουν και να βιώνουν τα ίδια συναισθήματα ξανά! Είναι σημαντικό βέβαια να τα προσεγγίζεις με σεβασμό, προσοχή και έρευνα γύρω από το κάθε τραγούδι και είδος, αναζητώντας την ιδανική ισορροπία μεταξύ παλαιού και νέου – φρεσκάδας και κλασσικού. Η σωστή καθοδήγηση μετράει!

Η επανεκτέλεση αυτού του τραγουδιού αποτελεί ένα μικρό δείγμα για τον επετειακό δίσκο που πρόκειται να κυκλοφορήσετε πολύ σύντομα ως Onirama… Πότε περίπου θα κυκλοφορήσει; Θα περιλαμβάνει και άλλες σημαντικές συνεργασίες;

Είναι ένας δίσκος που υπολογίζουμε να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι και περιλαμβάνει συμμετοχές με καλλιτέχνες που θαυμάζουμε και θέλαμε πολύ καιρό να συνεργαστούμε. Το δουλεύουμε περίπου 1 ½ χρόνο και το αποτέλεσμα μας έχει ενθουσιάσει. Είχαμε ξεκινήσει με 10 τραγούδια και φτάνουμε στα 30. Είναι η πιο ωραία δισκογραφική δουλειά μας μέχρι στιγμής. Είμαστε πολύ περήφανοι και ανυπομονούμε να την παρουσιάσουμε στους μουσικούς μας φίλους.