της Μαριανίνας Πάτσα

Τι είναι πιο τρομακτικό; Ο ιός ή μια ζωή χωρίς ανθρώπινη επαφή;

Η καραντίνα μας σάστισε. Μερικούς μας βρήκε ανακουφισμένους. Νιώσαμε προστατευμένοι. «Η υγεία πάνω απ’ όλα» είπαμε και καθίσαμε σαν καλοί μαθητές του πρώτου θρανίου, στα σπίτια μας. Μα μετά από εβδομάδες εγκλεισμού και «παγώματος» του «έξω κόσμου», η ψυχολογία κάνει σκαμπανεβάσματα, αλλάζει, και μεταλλάσσεται σε ένα επίμονο αίτημα ελευθερίας και μοιρασιάς. Σε αίτημα ανθρώπινης επαφής.

Καθώς ο αντίκτυπος της κλεισούρας γιγαντώνεται και τα μέτρα χαλαρώνουν, συνειδητοποιώ το εξής: πλέον δεν με τρομάζει τόσο πολύ ο ιός και η αρρώστια, όσο το γεγονός πως δεν έχω απολύτως κανένα εφόδιο, ώστε να ζήσω χωρίς ανθρώπινη επαφή. Τη μοιρασιά που βιώνεις όταν με ένα μόνο βλέμμα μοιράζεσαι με τον διπλανό σου μια σκηνή στο σινεμά ή μια θεατρική παράσταση. Όταν χοροπηδάς μαζί με εκατοντάδες άλλους καταϊδρωμένους, υπό τους ήχους δυνατής μουσικής, σε μια συναυλία ή κάποιο club.

Οι μουσικές, κινηματογραφικές και θεατρικές εμπειρίες μας, περιορίστηκαν σε μια μικρή οθόνη υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου. Ό,τι ζούμε, το ζούμε μέσα από μια ψυχρή εικονική πραγματικότητα. Τα μαζικά αιτήματα στον χώρο του πολιτισμού και των τεχνών που κατακλύζουν τα Μέσα, κάνουν αυτή την ανάγκη πολύ πιο επιτακτική. Δεν είναι πλέον μόνο ζήτημα μοιρασιάς. Για πολλούς, είναι πρωτίστως ζήτημα επιβίωσης.

«Νιώθω αυτή τη στιγμή ότι είναι ανάγκη να έχουμε ένα σχέδιο, ένα μανιφέστο, μια εναλλακτική λύση» λέει το αγαπημένο ισλανδικό ξωτικό, Bjork, που σκέφτεται δημιουργικά με μελωδίες αλλά και ξεκάθαρα με λέξεις. «Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το είδος μας, μετά από τραγωδίες πρέπει να εφεύρουμε έναν νέο κόσμο. Δεν θα μας δοθεί επειδή το αξίζουμε, δεν λειτουργεί έτσι. Πρέπει να φανταστούμε κάτι που δεν υπάρχει και να σκάψουμε μια σπηλιά στο μέλλον και να διεκδικήσουμε χώρο, γιατί αυτό στο μέλλον θα γίνει η πραγματικότητα μας».

Photo Credit: Unsplash